Kun je beter eerst even omkijken
“You can’t know where you’re going, unless you know where you have been.”
(Jane Fonda)
Waar moet dat heen?
In de afgelopen weken maakte ik me zorgen. Hoewel ik mezelf plechtig heb beloofd om doelen en resultaten, vooral de financiële, los te laten en ze uit de buurt te houden van de persoonlijke kluis met EigenWaarde, kroop er af en toe toch een zorgelijk fronsje in mijn voorhoofd. Met soms een krampje rond mijn hart, wanneer workshops niet vol kwamen.
Tot ik me realiseerde dat ik had rondgelopen met bossen losse sleutels en dito puzzelstukjes, zonder dat ik me had afgevraagd of er deuren bestonden die op die sleutels pasten en zonder te hebben onderzocht of mijn losse puzzelstukjes überhaupt wel nodig waren geweest, of ergens bij hoorden.
Terugtrekken, marineren, garen
Er ontstonden vragen. Veel vragen. Ik besloot ze in het universum neer te leggen en in eerste instantie kwam er mondjesmaat antwoord. Tot ik het besloot los te laten en me eraan over te geven, welk antwoord ook zou komen. Niet alleen regende het antwoorden: er rolden kwartjes mee.
Zoveel, dat ik overliep en er even niets mee kon. Terugtrekken…. Ingraven.
Marineren, stoven, pruttelen.
Garen.
Langzamerhand begon ik door de antwoorden heen te bladeren. Voerde gesprekken, omdat ik mocht doorvragen. Niet alleen ontmoette ik bijzondere mensen, tegelijk regende het kwartjes en pasten puzzelstukjes naadloos in elkaar. Ook ontving ik antwoorden op vragen die ik niet had gesteld, waardoor warme bespiegelingen ontstonden over de dingen die ik doe en hoe die van waarde zijn voor anderen.
Pure, waardevolle cadeautjes. Daar kan geen geld tegenop.
De antwoorden en de bespiegelingen kregen óók een marinade en liggen as we speak heerlijk te marineren. De uitkomst: tot 2025 geef ik géén workshops meer.
Naja seg. Je had toch niks te doen?
Dat klopt: in de marinade verscheen het woord: TIJDLIJN. Er trokken elektrische schokjes door mijn lijf. Ik heb nog nooit zoveel geleerd als in het afgelopen jaar. Over mezelf, over relaties, over ondernemen. Over wat er gebeurt als je je echt gaat uitspreken. Het bij jezelf houdt en de rest van de wereld er niet in meesleept. Wat er ontstaat wanneer je knopen durft door te hakken en dat er ogenblikkelijk verschil ontstaat. Energetisch en direct.
Geen tijd, geen klanten
De volgende dag pakte ik mijn stiften en deed een oefening die ik ook weleens met mijn klanten doe. Tekende een tijdlijn, keek achteruit om en bleef schrijven. Er kwam geen end aan. Ineens begreep ik waarom het hier stiller is dan ik zou willen. Ik had er simpelweg geen TIJD voor, met al die leerprocessen en de ontdekkingen die ik deed.
Daarnaast ontdekte ik de reden waarom ik geen klanten heb. Ik werk niet met klanten: ik werk met Lieve Mensen. Hoe dat komt? Nou, omdat ik ze al heel lang zo noem in mijn posts en in mijn blogs. Deze mensen hebben – behalve mij als taalfilosoof en speelmaat – meerdere overeenkomsten.
Eigen plek
Ik houd van deze mensen. In de afgelopen TIJD hebben zij bijgedragen aan het plezier dat ik in het afgelopen jaar met Fijnbedraad heb ervaren. Lieve mensen verdienen een prominente plek. Die gaf ik ze, waar ze inmiddels shinen.
Wil jij er ook staan? Dan weet je nu, wat je te doen staat.
(Met een dikke knipoog)
Meer lezen?
Mijn EigenWijze mail moedigt je elke week aan om te schrijven en te onderzoeken met je pen en papier. Geen opvolgmelk of funnelfuik: gewoon fijn leeswerk.
