“Oh mensenkinderen, waar ligt toch mijn bríl?” roep ik naar beneden. Er wordt iets terug gemompeld, maar doordat ik dat niet zie, hoor ik ‘t niet goed. Klinkt vast niet logisch maar u kent mij intussen een beetje: er zijn […]
“Oh mensenkinderen, waar ligt toch mijn bríl?” roep ik naar beneden. Er wordt iets terug gemompeld, maar doordat ik dat niet zie, hoor ik ‘t niet goed. Klinkt vast niet logisch maar u kent mij intussen een beetje: er zijn […]
Ik en mijn ikjes leven samen in een roedel, ook wel mijn persoonlijke wolf(f)pack genoemd. Zij bestaat uit: De kritische zenuwmees, De filosofisch vragelien, Het zoek-niet-maar-vindlicht, Mijn woordveteraar, Mijn zinvinder, Mijn innerlijke straaljager, Mijn ont-dekselares Mijn verbindingsofficier. Elke maandagmorgen, tijdens […]
De afgelopen drie dagen werd ik ondergedompeld in verhalen, in de held, het narratief en dát leren coachen. De eerste dag begonnen we met een meditatie, op een grote open vlakte. (In mijn meditatie bevond ik me op de Loonse […]
Vanaf 2020 heeft de kraai een bijzondere rol in mijn leven. Steeds vaker zag ik ‘m. Of haar. Een stel, soms zelfs een groep. In het begin werd ik er verdrietig van, associeerde kraaien toen nog met de dood. Tot […]
In de verte zie ik de oudere man zitten. Op zijn rollator. “Ik snap de commotie niet zo,” bromt hij. Ik trek mijn schouders op in een onvervalst “ik weet het ook niet” gebaar en vraag aan mijn poli collega […]
“Ga weg,” roep ik tegen de plint. Een dikke mier staat voor de ingang van het nest, dat voor de buitenwereld is verstopt maar hij en ik weten waar hij woont. Hij schudt zijn oude grijze hoofd. “Hier hebben we […]
Voor de ziekenhuisverhalen zijn gefingeerde namen gebruikt. Elke gelijkenis met bestaande personen berust daarmee op toeval. Mocht iemand zichzelf toch in een bepaalde situatie menen te herkennen, dan zal ik dit tegenover derden altijd blijven ontkennen.