Toen we in het najaar van 2023 onverwachts langs de Mont St Michel reden, in het noorden van Bretagne, leek er iets te ontbreken.
Dubbele plaatsnaambordjes. In de auto keken manlief en ik wat beteuterd: waren we nu wel of niet in het goede departement beland? In mei waren er steeds twee benamingen geweest en we waren gewend geraakt aan de namen met “Ker” erin, wat zoiets als ‘huis’ betekent.
Gelukkig voor ons veranderde de bewegwijzering vanaf de plaats Rostrenen. Het werd weer tweetalig. Frans en Bretons. Het voelde als thuiskomen; in het deel van Bretagne waar we verblijven wordt ook Bretons gesproken.
Ik vind dat gaaf, ik ben immers gek van taal. Word niet voor niets een lettersmid genoemd. Het wordt in dit deel van Bretagne overigens ontzettend gewaardeerd wanneer je moeite doet om Bretons te spreken.
Dus roep ik liever “Kenavo” als ik vertrek in plaats van het saaie “au revoir”. Het klinkt ook mooier. En ik zeg “demat” in plaats van “bonjour”. Als ik het onthoud, haha.
Ik vind het zoveel geiniger om onderweg de bordjes met “Bep Lech” te volgen in plaats van “toutes directions”. Of richting “Kreis Kerr” te sturen, in plaats van “centre ville”.
Het Bretons geeft een bepaalde eigenheid. Daar val ik voor. Dat is immers waar Fijnbedraad ook over gaat. Eigenheid. Je eigenaardigheidjes en je gekkigheidjes. Die omarmen en inzetten, zodat ze vóór je werken.
Pure magie, die dán ontstaat.
Die unieke manier van doen, die signatuur in je werk of in je uitingen, je manier van doen, waaruit duidelijk blijkt dat jij het bent. Het knorren wanneer je schaterlacht, bijvoorbeeld. Of wanneer je graag een dansje doet als je gelijk hebt. Je tong naar buiten floept als je iets moeilijks moet doen. Je bril afzet bij het tandenpoetsen.
Fijnbedraad heeft niet alleen maar iets met hoogsensitiviteit of schrijven te maken. Het gaat dieper. Het gaat over authenticiteit, authentiek leven. Dingen op je eigen manier doen omdat je er anders geen zak aan meer aan vindt. Omdat het dan niet meer klopt met wie jij vanbinnen bent.
Dat eigen-aardigheidje is voor jou iets heel gewoons. Misschien vind je het wel saai of stom, verfoei je het zelfs, doordat anderen er iets van gingen vinden.
Vaak lijkt zo’n eigen signatuur onzichtbaar. Of het is ongrijpbaar, kun je er niet bij komen, doordat je het misschien lang niet hebt kunnen of mogen gebruiken. Omdat het een lading kreeg toen het werd afgekeurd en er niet mocht zijn.
Ik vind het een feest om juist dát bij jou weer op te vissen, vanaf de plek waar ze een beetje liggen te verstoffen. Het lukt ook vaak want achteraf zeggen mijn klanten dat ze iets van zichzelf hebben teruggevonden wat ze dachten kwijtgeraakt te zijn.
Wat niet zo is.
Want jouw unieke dingetje, of dat nou sneldenken is, of verhalen bakken vanuit het perspectief van een mossel, schrijven, zingen, dansen of wat dan ook: ’t gaat nooit verloren want je had het al.
Het zit al in je.
Heb jij zin om iets te vinden wat niet kwijt is? Ik ben graag jouw persoonlijke Bep Lech.
Plan een kennismaking, je bent zo welkom!
