Mijn bril en ik, we hebben een bewogen geschiedenis. In de jaren ’70 betekende een bril niet een hip accessoire, maar een noodzakelijk kwaad. Geen flitsend montuur, gewoon functioneel. Voor een tienjarig kriepkipje was dat een recept voor pesterijen.
Maar die bril deed iets bijzonders. De eerste keer dat ik hem opzette, zag ik grindsteentjes op het pad. Tot dat moment had ik aangenomen dat er een luidruchtige soort Brinta uit de grond groeide. Ineens was de wereld scherp. Kentekens van auto’s werden verhalen. Het kenteken van de VW Golf van mijn vader werd in mijn hoofd Heertje nummer 18 van de Verenigde Naties, een geheim agent met een maatpak en een koffertje vol missie-opdrachten.
Fast forward naar nu: dit jaar vier ik mijn 55ste verjaardag. Veel jeugdigheid is foetsie (een blik in de spiegel bevestigt dat), maar mijn manier van kijken is gebleven. En dat is maar goed ook. Want waar anderen vakanties en mooie spullen verzamelen, kniel ik voor een vergeet-mij-nietje in een stoepband. Waar de wereld op snelheid jaagt, vertraag ik om de essentie te zien.
Ik weet inmiddels dat mijn blik op de wereld niet doorsnee is. Maar juist die ‘aparte’ bril helpt me om verhalen boven water te halen, om perspectief te bieden, om de juiste snaar te raken. Mijn bril kleurt de wereld – en misschien ook die van jou.
Ben je benieuwd hoe jouw blik de wereld kleurt en wil je ontdekken welk verhaal er in jouw manier van kijken schuilt? Plan een kennismaking, ik vertel je graag meer over mijn werkwijze.
