Mijn bril kleurt de wereld.

Een bijzonder krachtige boodschap, die ik in 2020 tijdens de opleiding “Lef om te Stralen van mijn klasgenoten ontving. Het werd geschreven op een kaartje, dat ik sindsdien dicht bij me draag. Opdat ik niet vergeet.

Een groot deel van mijn leven had ik een gruwelijke bloedhekel aan die bril. Mijn scheelkijkerT. Voor mijn tienjarige ik was hij een bron van pesterijen. 

Anders dan nu kreeg ik in de jaren ’70 geen hip fokkie. Ik kreeg een functionele bril, waarmee ik weer kon zien. Dat was nodig want toen ik de eerste keer thuiskwam met die bril op m’n neus, waren de grindsteentjes op het pad het eerste wat me opviel. Tot dat toe had ik altijd aangenomen dat er een luidruchtige soort Brinta uit de grond groeide.

Met mijn bril kon ik ook weer goed lezen. Veraf en dichtbij. Tijdens de zondagse autoritten met mijn ouders noemde ik alle kentekens op van auto’s die ons passeerden, of tegemoet kwamen. Kentekens werden verhalen.

Het kenteken van de VW Golf mijn mijn vader was HR-18-VN. Het werd Heertje van 18 van de Verenigde Naties. In mijn verbeelding droeg hij een hoed, een maatpak en kreeg hij een koffertje mee van thuis, met een appel en een krant.

Zo had ik het reuze naar mijn zin, in de auto. Met mijn vrienden Fantasie en Verbeelding lag ik op de achterbank, met mijn rokende ouders voorin, want dat mocht toen gewoon. Of ik lag op de hoedenplank (dat kan als je klein bent en dat was ik), te kijken naar de de wolken. Dan verdween de normale wereld en reden we minstens duizend knopen per uur en als het regende, vormden waterdruppels een complete muzieksymfonie langs de draden van de achterruitverwarming.

Team53

Dit jaar vierde ik mijn drieënvijftigste verjaardag. Veel jeugdigheid is uit me verdwenen (een blik in de spiegel is genoeg) maar mijn blik, die unieke keek-op-de-week van mijn tienjarige, die heb ik gehouden.

En pas nu kan ik begrijpen dat ik daarin niet kon worden gezien, gehoord of begrepen. Een volwassene met kinderachtige ideeën wordt niet heel serieus genomen in een grote mensenwereld. 

Mensen vinden mij altijd een beetje raar, als ik uit mijn hoofd vertel wat ik allemaal voor moois had gezien, in het weekend. Of hoe ik op mijn knieën was gevallen om een vergeet-mij-nietje vast te leggen in een stoepband. Zelf vond ik het ook eigenlijk best een beetje gek. En nu begrijp ik pas, dat juist die kinderlijke blik mij maakt tot de persoon die ik ben. 

Die blik is mijn potje goud.

Mijn blik kleurt de wereld. En die kijk stelt mij in staat om samen met mijn vrienden Fantasie en Verbeelding de juiste snaar te raken en de essentie boven water te halen. Om ruimte en perspectief te bieden voor een ander verhaal.

Ook dat van jou, als je wilt en je er klaar voor bent je eigen goud te ontdekken.