“Oh mensenkinderen, waar ligt toch mijn bríl?” roep ik naar beneden. Er wordt iets terug gemompeld, maar doordat ik dat niet zie, hoor ik ‘t niet goed. Klinkt vast niet logisch maar u kent mij intussen een beetje: er zijn meer dingen niet echt logisch aan mij en aan mijn lijf. Hindert niks: tot nog toe ben ik er tweeënvijftig mee geworden en stil going strong.
Met de herintroductie van contactlenzen in mijn leven ontstond er een terugkerende nood aan de leesbril. Lenzen met leesgedeelte zijn er zeker maar niet te betalen. Dus had yours truly het zicht op afstand in het snotje en daarnaast had ik maar liefst vijf leesbrillen opgesnord. Natuurlijk waren deze altijd kwijt. Of in elk geval lagen ze nooit meer op de plek waar ik ze had verwacht.
Ik weet nog steeds niet niet wat ik erger(lijker) vind: het slippertje dat mijn “normale” bril altijd maakt op mijn neusbrug, op warme dagen, of rondlopen met een droge neus (en ogen) en ‘t continu zoeken naar een leesbril, doordat elke tekst automatisch verandert in een soort Egyptische hiërogliefen.
Beangstigend, vind ik het ook. Mijn ogen zijn al jaren stuk; als blinde vink voor veraf kennen zij minstens zes dioptrieën. Op mijn negende ontdekte ik dat er grind om het huis lag in plaats van een soort grauwe, groezelige Brintapap. Nu ook het zicht van dichtbij kapot is gegaan, vind ik dat ronduit griezelig. Het helpt niet meer om iets dichtbij mijn ogen te houden: het wordt alleen maar onzichtbaarderder en daar is weinig magisch aan.
De magie in mijn leven keerde terug toen ik vanmorgen mijn normale varifocale bril weer opzette. Buiten, in de kas, werd ik blij begroet door vrolijke en vers bloeiende sla- en tomatenplantjes, die ik eerder deze week nog niet had ontdekt.
Drie keer raden waarmee ik dit tukkie stik: precies. Met mijn eigen BRILjante fokkie. Opnieuw hupst ze van mijn neus en doen mijn oren een beetje zeer maar na een week complete leesbrilpaniek kan het me niet meer schelen. Eigenlijk heb ik haar vreselijk gemist, mijn varifocaaltje. Hoe kan het ook anders: beiden zijn we alleskunners, echte allrounders.
