Heel voorzichtig durfde ik nieuwe hardloopplannen op te stellen. Nadat ik mezelf in januari van dit jaar vreselijk verstapte, letterlijk en figuurlijk, brak er een periode aan waarin ik enkele weken niet mocht hardlopen. Natuurlijk bezocht ik een goede fysiotherapeut en voor de morele en lichamelijke ondersteuning eveneens een acupuncturist.

Niet dat die laatste iets met mijn blessure kon beginnen maar het feit dat zij eveneens fysiotherapeut is, maakte een hoop goed. In februari mocht ik voorzichtig een minutenwals gaan doen, dat wil zeggen opnieuw opbouwen met hardlopen, volgens een schema van een minuut hardlopen, afgewisseld door wandelen. En dat in setjes van drie keer, of vijf keer. Het ging moeizaam. Ik ben er niet voor geboren om dingen te doen die móeten en dan ook nog eens met afgemeten proporties of protocol, volgens een strikt schema.

Mentaal gesloopt en met enorme spierpijn – ondanks het schema vol voorzichtigheid – besloot ik het trainingslijstje overboord te gooien en op gevoel te gaan lopen. Tempo slak, want dat beestje staat natuurlijk niet voor niets fijntjes op mijn pols gegraveerd. Opdat wij niet vergeten.
Op slag ging het beter, ging de snelheid zelfs vooruit. In maart liep ik de Urban trail in mijn eigen Amsterdam-Noord. Ik had beloofd maximaal 5 kilometer te doen maar om dat al na anderhalve kilometer te moeten besluiten was wat voorbarig. Ik liep dus de lange route, op gevoel. Tien kilometer lang vierde ik een feestje, op langzaam tempo, door “mijn” Noord.

Met het feestje in mijn achterhoofd besloot ik me voor het volgende feestje op te geven. Omdat het kon, omdat ik het leuk vond en omdat ik het graag wilde. Het feestje lag nog ver vooruit in de planning, dus tijd genoeg. Een paar weken nadat ik op dat knopje drukte, stagneerde het loopproces opnieuw. Mijn benen protesteerden, schoten uit hun voegen. Mijn herwonnen snelheid raakte foetsie en mijn hartslag was niet omlaag te rámmen. Het ergste was nog, dat ik niet meer van het hardlopen genoot. Dat was een klap in mijn gezicht. Nu ik het opschrijf schiet het schaamrood me over de kaken. De straf van niet mogen lopen in mijn blessuretijd was ik blijkbaar even vergeten.

Tijdens een slapeloze nacht viel het kwartje. Mijn innerlijke antenne, mijn voelspriet, heeft de boodschap al eerder opgevangen maar was blijkbaar nog niet in staat om het in Jip en Janneke taal uit zenden richting mijn verstand. Ineens is me duidelijk waarom ik de afgelopen weken niet lekker loop, niet meer soepel kan bewegen en waarom ik niet meer van het hardlopen geniet. De boodschap komt glashelder binnen. Ik wil helemaal geen grote evenementen lopen; ik ben een hart-loper, geen hardloper. Punt.

Hoewel ik geniet van andermans (vrouws) evenementenfoto’s, krijg ik het Spaans benauwd wanneer ik alleen al aan mijn eigen evenement dénk. Terwijl de gedachte aan “annuleren” van het gebeuren ogenblikkelijk leidt tot luchtige en vrolijke gedachten in mijn bovenkamer. De boodschap tintelt door mijn lichaam en daarmee is voelen zoveel beter dan blijven hangen in gedachten aan wat ik zou moeten kunnen. Mijn hart opent zich á la minute en ik zie fijne hardlooproutes op mijn netvlies verschijnen, heerlijk door weiland en open veld, met koeien en schapen. De gedachten worden zachtjes begeleid door zicht op andere avonden waarin de punt van mijn kano weer eens door de Waterlandse slootjes klieft. Met kikkers, snoeken of zwanen.

Ik ga mijn evenement annuleren. Die rottige Dam tot Dam loop in september. Voor mij geen drukke hel van Amsterdam naar Zaandam. Sterker nog: in dat weekend ga ik gewoon lekker op vakantie. Ver weg van de massa, niet gehinderd door het eeuwige moeten. Sommige mensen zullen dit ongetwijfeld vertalen als opgeven. Gelukkig weet ik beter: ik doe gewoon alleen nog maar dingen die ik écht wil doen. En dát vind ik nou een echte traktatie. Pure luxe.