(en waarom dat een compliment is)
“Zo ben ik nu eenmaal”. Wanneer je jouw staat van zijn als een statisch gegeven beschouwt, kun je jezelf in de weg zitten. Wanneer dat vaak genoeg gebeurt, ga je op den duur om jezelf heen lopen. In bochten en met omwegen want recht op jezelf af kan dan als ’teveel’ voelen.
Het hoeft niet in beton
Als je jouw manier van zijn als iets statisch beschouwd, iets dat vaststaat en niet veranderlijk is, loop je vast op ideeën die je eerder had en die nu niet meer werken. Irritant. Ja, je bent gegroeid en nee, wilt helemaal niet veranderen. Je bent precies goed gelukt. En dat is ook zo. Maar als je blijft doen wat je deed, verandert er geen reet. Dan loop je vast op het leven, omdat dát telkens verandert.
Het enige constante in het leven = verandering
Lief mens: de wereld is continu in beweging. In de lente dartelen de bloesemblaadjes over de lammetjes en in de herfst kleuren bomen van groen naar rood of geel. Glijden we uit over de blaadjes. Vierkante wielen. Wat als niet alles vastligt en jij dus ook niet?
Klopt de zin “Zo ben ik nu eenmaal” dan nog?
Stel dat jij jezelf telkens opnieuw mag uitvinden, simpelweg omdat jij groeit en er zoiets bestaat als “voortschrijdend inzicht?” Wat als je een nieuw talent of kwaliteit van jezelf ontdekt waarvan je niet wist dat je ‘m had? Wat als je in 2025 iets ontdekt wat een oplossing voor een probleem uit 2023 blijkt te zijn door een kleine verandering in je werk door te voeren? Wat als je smaak verandert en je verandert van appelstroop naar oude kaas?
Dat mag allemaal, leukerd. Verandering is de rode draad in het leven. Niet alles hoeft meteen te kloppen of te resoneren. En daarom is “de draad kwijt zijn” helemaal niet erg of een ramp. Jouw eigen draad is niet weg: die is er. Altijd. Wat je nodig hebt is het terugvinden van je eigen beginnetje. Van daaruit weef je verder. Je draad wordt nu sterker en kleurrijker, omdat je ‘m herkent en bewuster in elkaar weeft met wie jij bent.
Oefening:
Pak een vel papier. Zet bovenaan: “Ik ben de draad kwijt als…”
Vul de zin tien keer aan, steeds vanuit een nieuwe invalshoek. Zet er gerust de volgende aanvullingen achter: …. en dat is oké. Of: …. en dat mag.
Hoe voelt die toestemming?
Kies daarna één van je zinnen en schrijf daar 10 minuten op door, zonder te stoppen of te verbeteren.
Vraag-van-Aag:
Als je ervan uitgaat dat het universum één groot tapijt is, hoe ziet jouw draad er dan uit? Welke kleur heeft hij en van welk materiaal is hij gemaakt? Waar gedijt jouw draad op? Lastige vraag? Ik denk graag met je mee.
