Essie

Gisterochtend fijn een (droog) rondje door het Vliegenbos in Amsterdam Noord gewandeld. Onderweg stond ik stil bij Es, mijn boom. Als ik iets even niet (meer) weet, fiets ik naar Es.

Natuurlijk geeft ze geen volzinnen als antwoord; zij beantwoordt mijn vragen in wat ik noem een buik- en/of voetengevoel. Soms betekent dat dat er ruimte ontstaat, zodat ik mijn beslissing veranker en dan voel ik mezelf verzwaren. Iets met zwaartekracht.

Een andere keer voel ik tintelingen in mijn buik wat me vertelt dat ik ergens ver vandaan mag blijven. Het antwoord van Es klopt overigens altijd.

In augustus stond ik ook al bij haar. Prachtig warm weer, blote voeten en een opgetogen gevoel. Wel vond ik het bijna vreemd dat ik geen enkele vraag voelde opkomen om aan Es te vragen. Er speelde niets. Het antwoord luidde dan ook pure stilte, mijn voeten verankerden zich in het zachte mos. Ik voelde ruimte in mijn borstkas. Vertrouwen. Inademen, uitademen. Alles was goed.

En nu in de herfst, wat maanden later, voel ik me toch weer wat onzeker, vertwijfeld en voelt mijn hoofd als ‘n vat vol vragen. Ik keek dus even omhoog naar Es. Ik zag haar slanke verschijning, in tweeën gespleten en wel. Alles groeit, ook al gebeurt dat niet altijd volgens het boekje, netjes of synchroon.

“En dat hoeft ook helemaal niet,” ruiste de wind. Zachtjes bewoog Es haar armen in de wind. Haar slanke lijf bleef rechtop, fier, ondanks de flinke wind. Haar armen volgden de symfonie van de luchtstroom, die rondom haar circuleerde.

Terwijl ik haar bewegingen volgde, zag en begreep ik waarom ik zelf ook altijd een beetje lijk te deinen als ik ergens moet wachten. Als ik stilsta. Stilstaan vind ik moeilijk want ergens wil een deel van mij altijd graag blijven bewegen. Mijn armen leiden dan een eigen leven. Ze vinden een sierlijke beweging uit, zodat het lijkt of ik aan ballet doe. Precies zoals de Es mij in het bos toont.

Misschien past stilstaan gewoon niet bij mij. Mag ik ermee stoppen en gewoon een beetje slungelig rondlummelen met m’n armen om me heen, als ik ergens sta te staan.
Misschien hoort wapperen gewoon wel bij mij. Net zoals ‘t past bij Es. We zijn niet voor niets dikke vriendinnen.