Hoe ik kwam wie ik werden wil

Een zin uit mijn #powerpontkaraoke bij mijn afsluitende presentatie bij #lefomtestralen.

Het staat geschreven op een kaartje, dat ik in ‘n schatkistje bewaar. Mijn schatkist. Omdat ik eerst zelf mijn schatten mocht vinden voor ik ‘t voor anderen kon doen.

Hoe ik kwam wie ik werden wou.

Een jaar geleden vond ik haar terug. Mijn oude plaaggeest en anno nu een van mijn unique selling points.
Mijn bril.
Vorig jaar dacht ik nog last te hebben van droge ogen, waardoor mijn lenzen niet meer prettig voelden. Het paste niet meer. Een overgangsdingetje.
Dat was het ook, maar niet van dé overgang. Het was een andere transformatie, aan de poort van richting mij.

De grap is dat mijn ogen nog nooit zo vochtig zijn geweest na het opzetten van mijn bril. De sluizen gaan regelmatig open wanneer mijn oogwater breekt.
Beter want huilen en lenzen gaan niet samen. En ik huil veel.
#jankbakkerij

Ik huil als ik iets leer, iets vind, iets ontdek, iets maak, in de war ben, iets vergeet, iets vrees, of iets juist fijn vind, ergens van houd, ergens last van heb, pijn of jeuk heb, of kippenvel krijg, blij van ben, geraakt wordt of omdat ik ontzettend boos ben.
#elkeemotieisoke

Wanneer ik terugkijk op foto’s van mij zónder bril, dan zie ik iemand anders. En dat klopt ook want ik wilde heel lang liever iemand anders zijn. Vooral niet mijzelf.

Maar ontlopen van mezelf was a)niet handig, b) vrat het bakken energie en het ontmoeten van mijn ware zelf voelt c) zo vreedzaam, liefdevol en hemels, dat ik nu toch liever (bij) mezelf blijf.

Met mijn bril ben ik weer ik. Compleet. Scherpzinnig. En ik zie het, als jij het even niet ziet. Dat klopt ook echt, zoals mijn hart, want zonder zag ik het eerst zelf dus ook niet. #BRILjant