Jaap

“Kun je misschien even een lapje over me heen halen?” hoor ik onder mijn handen. “Je hebt wat op me laten vallen gisteren en nu voel ik me een beetje vies.”

Beschaamd kijk ik naar het tafelblad.

Oeps, hij heeft gelijk. Ik pak een vaatdoekje en houd het onder de warme kraan. Pomp er wat afwasmiddel op en begin enthousiast te vegen.

“Dat werd tijd,” moppert mijn keukentafel nijdig. “Nou nou, zo kan ie wel weer he,” mekker ik terug. “Ik heb het een beetje druk gehad met mijn werk.”

“Jij bedoelt dat je als een kip zonder kop gewoon maar wat doet en je neus achterna gaat?’ vraagt mijn keukentafel. “Noem je dat werken?”

“Nou zeg,” zeg ik afgemeten, “Zo kan ie wel weer, he?”

“Ik snap dat niet,” zegt mijn keukentafel. “Wat doe je nou eigenlijk, behalve eindeloos schermpjes kijken?”

“Hoezo weet jij dat niet meer?” vraag ik verbaasd. “Je weet toch dat ik stukjes schrijf, vanuit mijn tenen? Omdat er soms iets naar boven wil om gezien of gehoord te worden? Ik heb zelfs over jou geschreven, lang geleden.”

De tafel zwijgt. Beschaamd. Dat was hij even vergeten.

“Jij was mijn twittertafel, vriend,” zeg ik met een quasi boos gezicht. “De buitenwereld wist eerder dat jij hier in huis kwam dan de huismeester zelf,” gniffel ik er achteraan.

“Weet je nog dat de buurman eraan te pas moest komen met zijn bus? En dat de verkoper je eigenlijk niet eens kwijt wilde maar dat de mannen toen al binnen stonden?”  

“Verrek, dat weet ik nog,” zegt mijn tafel met een peinzende blik. “In die witte bus, helemaal naar Amsterdam.”

“Precies,” zeg ik.

“Ineens stond je hier,” vervolg ik mijn betoog. “In het betonpaleis, dat na het overlijden van #opoe ineens een groot kasteel was geworden en dus een stamtafel verdiende. Ik heb nog voor je staan juichen, vriend.”

“Dat heb ik gehoord,” zegt hij zachtjes. “En ik weet het weer: jouw blog is bij mij begonnen.”

Ik knik.

“Zo is het precies, vriend,” zeg ik, terwijl ik over zijn rug aai.

“Er zouden meer mensen aan mij kunnen beginnen,” begint de keukentafel. “Ik ben groot genoeg en ik kan veel dragen. Kun je geen sessies met mij houden?” vraagt mijn keukentafel opgetogen.

“Wat een geweldig idee,” zeg ik hartelijk. “Doen we. Een ochtendje schrijven, spelen en ontdekken, met soep toe.”

“Doe je dan wel die heerlijke pompoensoep, van je?” vraagt mijn keukentafel met een verlangende blik. “Die heb ik liever op mijn hoofd dan snert.”

————————————————————–

Ja lief mens, het kan maar uitgesproken zijn, jouw wens of verlangen. Via voorwerpen kun je jouw droom of wens naar boven halen, zodat je ‘m gaat zien en er ook daadwerkelijk iets mee kunt gaan doen.

Heb jij zin in zo’n Ontmoeting met jezelf en mij? Plan een Onderonsje . Dat is gratis en vrijblijvend. Ik vertel je graag meer.