(en verlies jezelf)
Er was een tijd dat ik mijn klant he-le-maal wilde begrijpen. Dus ik stelde vragen. Heel veel vragen. Waar loop je tegenaan? Wat zou je willen? Waar zit je frustratie en waar verlang je naar? Ik schreef mee, dacht mee, voelde mee. Voor ik het wist, zat ik aan de andere kant van de tafel, in hun jas. Die nét niet paste en die ik toch uit beleefdheid aan hield. Uittrekken was ook weer zoiets. Wanneer ik dan vervolgens aan het werk ging, ontdekte ik dat de magie er bij mij niet meer inzat. Hoe kon dat nou?
Als ik me aanpas, word ik zelf klant.
En verdwijnt de rest van mij uit beeld.
Mijn brein vindt het heerlijk: analyseren, begrijpen, afstemmen. Lekker veel input verzamelen om een perfect passend aanbod te kunnen maken. Maar mijn binnenkant, die fijngevoelige, intuïtieve rode draad waarlangs en waarmee ik weef, knoop en werk, raakt dan verstrikt. Die werkt namelijk niet van buiten naar binnen. Ze weeft altijd iets van binnenuit. Mijn bedrijf is niet zoals het standaard is ingericht met marketinginstrumenten. Mijn bedrijf kent andere vormen van KPI’s en doelen. Is ingericht met een dasboard vol andere klokjes met een uniek binnenwerk. Mijn bedrijf is een antwoord op een innerlijke beweging. En die wil ruimte, géén invullijstjes of afvinkgedoetjes.
Taal als valkuil
Ik snap dat je je klant moet raken in hun eigen woorden. Maar als ik te ver meebuig naar concrete of begrijpelijke taal, schrijf ik een standaarddeuntje en raak ik mijn eigen toonhoogte kwijt. Dan klink ik alsof ik een marketingversie van mezelf speel. Terwijl mijn échte taal schuurt, speelt en ontspoort. Taal die kwetsbaar is, raakt en uitnodigt om je eigen ongemak – wat nu eenmaal bij je leven hóórt – aan te kijken en te bezien.
Dat is niet onprofessioneel: het is mijn professie. Mijn toon of voice en mijn schrijfstem zijn mijn werk. Wie daarop afstemt, hoort vanzelf of het resoneert.
Identiteit als kompas, niet als kostuum
Mijn bedrijf is niet iets dat ik bouw voor iemand anders. Het is iets dat uit mij voortkomt. Het is mijn manier van leven. Mijn rode draad, die zich afrolt zodra ik beweeg. Die identiteit is geen schortje of werkgoed dat ik aantrek om indruk te maken. Het is mijn kompas dat me vertelt: hier klopt het. Hier ben ik thuis. Dit heb ik te doen.
Dat betekent óók dat mijn aanbod niet voor iedereen is. Tegelijk betekent het dat wie zich aangesproken voelt, mij écht ontmoet. Ik ben een intrinsieke ondernemer. Dat vraagt iets van mij en het vraagt iets van jou. Het nodigt jou en mij uit om iets te laten ontstaan in het moment. Een gesprek aan te gaan zonder vastomlijnde richting, om iets te delen dat nog niet helemaal is uitgewerkt. Daarin ontstaat verbinding. Omdat jij ruimte voelt, waar ik hem open laat.
Vraag-van-Aag:
Hoe kijk jij aan tegen het principe van “kruip in het hoofd van je klant?”
