Kraai

Vanaf 2020 heeft de kraai een bijzondere rol in mijn leven.
Steeds vaker zag ik ‘m. Of haar. Een stel, soms zelfs een groep. In het begin werd ik er verdrietig van, associeerde kraaien toen nog met de dood.

Tot iemand mij vertelde, dat de kraai in je leven komt wanneer je een verhaal te vertellen hebt. Iets te melden hebt. Met je eigen stem. Ook als die stem nog wat rauw klinkt, vals is, of afschuwelijk krast.
De kraai gaat namelijk over het vinden en het inzetten van je eigen stem.

Toen ik dát hoorde, raakte ik geroerd. Sindsdien liet het me niet meer los. Waar ik ook kwam, altijd zag ik wel een kraai. Ik ging erop letten. Het viel me op dat wanneer ik had gekozen of besloten en ik hoorde vervolgens een kraai schreeuwen, dat mijn beslissing altijd klopte. Zodoende is de kraai een van mijn reisgenoten geworden, in dit leven.

Ergens in de krochten van de vorige eeuw (op mijn 35e) heb ik een prikkeldraad-tattoo op mijn arm laten zetten. De achterliggende boodschap daarvan luidde: “oprotten jij en niet aan me komen. Ik prik en ik stekel. Ik doe alles zelf.”

Die boodschap (plus het prikkeldraad) past me al een tijd niet meer. Ik zocht, ik bladerde wat op internet en ik tekende wat. Vond een plaatje wat me tot tranen toe roerde. Combineerde het geheel.
Gisteren werd de armband gecoverd. Het was een klusje van wel zes uur en het deed ongelooflijk zeer. Blijkbaar was dat het restje prikkeldraadje, wat nog sprak.

Wat er nu staat, spreekt. En niet alleen tot de verbeelding. Ik vertel verhalen. Met mijn eigen stem, in mijn eigen woorden. Altijd authentiek en echt; soms zelfs dapper.

Ik presenteer u mijn nieuwe sidekick op de rechtervleugel: de kraai.