Odette Wolff
Odette Wolff

Sinds 2010 draag ik de naam Lettersmid. Ik schrijf over alles wat in mij leeft. Het liefst vind ik woorden die nog niet bestaan, waarbij ik me niet laat leiden door grammatica of spelling.

Los

Een nazomerse dag. Een gouden streep van de late namiddagzon schijnt naar binnen. Ze verspreidt een Zwanenmeer van stofdeeltjes, elk met een eigen uitvoering. Binnen is het behaaglijk, maak ik thee van gember en schijfjes sinaasappel. Ik voed mijn Yin, ter voorbereiding op de komende winter. 

Het keukenraam kijkt uit op de tuin. De herfst is in volle bloei, getuige de kleurenexplosie. Seizoen kleuren als goudgeel, goudbruin en dieprood wisselen elkaar af met hier en daar een laatste restje groen. Ook de grond is inmiddels bontgekleurd door afgevallen blaadjes, naaldjes en grote takken. Zachtjes wiegen de knotwilgen boven de sloot, op het ritme van de herfstwind, die door de kachelpijp buldert. In het gras liggen schadegevallen van de storm die gisteravond de hazelnootboom teisterde. Tot mijn schrik is ze nagenoeg kaal gewaaid.

Helemaal achterin de tuin, staat de krentenboom, de levensboom uit mijn tuin, zielig en hangerig te zijn. Vorige week waren haar blaadjes nog rood, gemengd met wat tinten  kopergoud, na vannacht heeft ze nagenoeg alleen haar dunne takken nog over om mee te zwaaien. Hoewel ik het kleurenspel van de herfst prachtig vind, betreur ik het verlies van het botanische leven.

Diep van binnen weet ik dat dat niet zo is. De natuur weet als geen ander hoe ze omgaat met de cirkel van het leven. Herfst betekent los mogen laten, een beetje afsterven en naar binnen keren zodat er stilte en ruimte ontstaat, waarin iets nieuws mag groeien. Voor mij is het ook tijd geworden om los te laten. Ik mag afscheid nemen van zaken en patronen die me niet meer dienen, die mij zwaarmoedig en niet mezelf maken.

De komende periode ga ik mijn glimlach herontdekken. Nee, ik ben of was niet depressief. Maar te lang liep ik in de schoenen van iemand anders, bewandelde ik het pad dat het mijne niet (meer) was.  En net als de bomen laat ik daarom alles wat me niet meer dient, wat me niet voedt, me geen vreugde geeft, los. Stap voor stap, handje voor handje. In de wetenschap dat ook ik naar binnen mag keren, zaadjes mag planten voor iets nieuws.

3 reacties

  1. Pfff … heb ik net vanavond een bezorgd regeltje gestuurd, maar gelukkig daar ben je weer. Met een overpeinzing die ik niet helemaal begrijp, maar dat hoeft ook niet echt, als het maar goed voor je is.

Reacties zijn gesloten.

Meer blogs:

Bril

Mijn bril kleurt de wereld. Een bijzonder krachtige boodschap, die ik in 2020 van mijn Lefgenoten terugkreeg. Het werd geschreven op een

Lievelingsschoenen

Ha! Hier Conny en Fer. Van Converse. In 2021 kwamen wij in jouw leven. We weten nog precies hoe en wanneer.  Op

Dialoog tussen rechter- en linkerhand

‘Het is maar goed dat jij niet schrijft,’ hoor ik mijn rechterhand vinnig zeggen tegen mijn linkerhand. ‘Het lijkt echt nergens op.’

Word fan!
Loading