Allerliefste mam,
21-2-2013 🎼 21-2-2022
Eenentwintig twee tweeëntwintig.
Ik kan me zomaar voorstellen hoe jij de datum zou hebben uitgesproken. Samen met tweelingzus Odette. Jullie zouden er schalks bij hebben gelachen, vanwege de cijfercombinatie van allemaal tweetjes.
Negen jaar ben je niet meer onder ons. Toch ben je wel degelijk bij ons want eigenlijk ben je nooit echt vertrokken. We spreken thuis vaak over je, over hoe je deed en wat jij van bepaalde zaken zou hebben gevonden.
Van de afgelopen twee jaar bijvoorbeeld, toen de wereld aangestoken werd door een waanzinnig virus. Gelukkig hebben ze in het hiernamaals niet te maken met mondkapjes of malle QR codes. Jij kunt en mag overal zijn en dat ben je ook.
Je trots, je kleinkind, woont al ruim een jaar op zichzelf, hoe vind je die? Hij woont samen met het allerliefste en mooiste meisje in een klein huisje in Zaandam. Soms doet ze me aan jou denken, met haar typisch eigen stijl die ze niet verloochent. Dat vind ik mooi. Je zou haar niet één maar al je 654 glimlachen hebben gegeven. Plus een vette knipoog, want we kennen onze eigenheimer van bijna drieëntwintig, die bij haar woont.
Die eigenheimer, die toch maar mooi een HBO opleiding doet. En dat op zijn manier prima voor elkaar bokst, met de nodige extra tijd vanwege de dyslexie. Apetrots kijk je over zijn schouder, dat weet ik zeker.
Jouw overgangsdag is dit keer geen stralende dag. Het werd een woeste maandag. Met veel stormen en uitlopers ervan. Wat spook je allemaal uit, hierboven? Vier je een feestje of doe je de boel een beetje resetten, opschudden? Misschien is dat wel heel hard nodig. Want de wereld is een beetje raar geworden en mag wel wakker geschud worden. Er mag wel wat meer menselijkheid komen en meer vriendelijkheid. Er mag veel meer worden geglimlacht. #kindnessisforfree
Een tijd geleden schreef ik over jou, over je eigenheid en je liefde voor een mensenleven, met een voorkeur voor zelfbeschikking boven alles. Het is daarom dat ik niet bang of angstig ben voor de dood, maar juist de herinnering aan een liefdevolle benadering ervan koester.
Nog niet zo heel lang geleden kwam er een man aan de deur. Bracht me het blad de Croostduyker. Schrok dat je er niet meer was en in zijn ogen las ik dat je hem dierbaar bent geweest. Hij vertelde dat jij een van de redenen was, om vaak naar “De Meeuw” te gaan, in Noord. Het maakt mij trots dat mensen weten wie jij was en wie jij voor mensen bent geweest.
Ware wijsheid zit van binnen. Ik mocht er bijna 52 (lees je dat?) voor worden en eindelijk heb ik haar in kleine fluisteringen gevonden. Eigen wijsheid zit inmiddels in mij verankerd. Er is maar één stem waar je naar hoeft te luisteren en dat is die van jezelf. Maar soms wordt ze overstemd door geschreeuw en gekrijs van anderen. Dan is het lastig luisteren in een wereld die gedomineerd wordt door schreeuwers.
Daarom, lieve mam, begon ik een eigen zaak zodat ik het belang van het vinden van je eigen stem kan uitdragen aan mensen zoals jij en ik. Mensen die zichzelf wel degelijk kennen en soms zelfs trots durven zijn op zichzelf, maar die gauw van hun stuk zijn te brengen door anderen die luider praten. Wij verstoren niet omdat we niet weten wie we zijn; wij raken van ons pad door het geschreeuw van anderen. #silenceisthekey
Je eigen stem woont vanbinnen. Ik weet intussen waar ze zit en ik kan haar inmiddels bij vele anderen vinden. Dat is mijn missie. #magiezitvanbinnen
Lieve mams, vier je aankomstdag hierboven, je bent in goed gezelschap. Dank je wel dat je mijn moeder was en ik jouw dochter mocht zijn. Het was me een genoegen. En dat is het nog steeds want iets banaals als de dood verandert hier niets aan.
❤️
Ps: je harige kleinkinddochters zijn vorige maand maar liefst dertien geworden, dus eenennegentig. Een jaar ouder dan je jongste zusje, die binnenkort negentig wordt.
Hoe vind je die?
