Niks moet

Soms kun je – ondanks je eigen goede bedoelingen – overvallen worden door Valse Moetjes. Dan betrap  je jezelf op acties waar je niet van bent en die je tóch doet. Teveel scrollen bijvoorbeeld. Zelf merkte ik dat mijn bedrijf en ik ongemerkt waren veranderd in een ander bedrijf, namelijk een jij-bakkerij.

Met van die geslepen teksten waarin ik schrijf over wat jij voelt en ervaart, of last van hebt. en dat ik daar dan iets voor heb. Niet te doen! Want ik ben jou niet.

Volgens de marketingmeeuwen op de socials, die hier en daar een ferme flats achterlaten, hoort dat zo.

Toen werd het een beetje gek, want meestal ruim ik dat soort Valse Moetjes meteen op, voor ik erin trap. Ik ben niet van de “Hoe-heurtjes”. Die liggen hier namelijk in het laatje waar ook de “Dat-kan-toch-nietjes” en de ‘Zo-moet-datjes” rondslingeren.

Lieve Mensen

Ik besloot het los te laten. Ten eerste heb ik geen klanten: ik werk met Lieve Mensen. Die zitten anders in mekaar: fijn bedraad. Bijvoorbeeld met een bullshit antenne die knettergoed is in het afvangen van valse marketingmoetjes. Daarnaast zijn Lieve Mensen afgebakken met autonomie in hun kernwaardenpakket: sellef doen staat voorop en daarbij beslissen ze zelf wel wat er nodig is en hoe dat kan worden ingevuld. En door wie.

Ze houden van verhalen. Liefst écht, speels en fijnbedraad geschreven. Wollig van taal want elk woord doet ertoe en kan iets anders betekenen. Geen woord teveel. Dus kauw ik al een tijdje op mijn aanbod om te vertellen wat er in mijn “pakketje” zit waar jij mogelijk iets aan hebt.

Oké dan: ik doe rare dingen.

Schrijfspelen is schrijven met voorwerpen. Daar zit iets achter. Mijn vader overleed een week voor ik zeventien werd en op de avond ervoor hadden we ruzie. Hij overleed in zijn slaap en ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Die ruzie is niet goed gekomen.
 
Pas toen ik veertig werd, kon ik er iets over schrijven. Met behulp van velletjes papier, die ik op zolder had gevonden in een oud stalen kistje, het geldkistje van mijn oma’s bloemenwinkel. Er zaten briefjes tussen namens de grasmaaier van mijn vader die verdrietig vertelde dat ie zich eenzaam voelde, doordat ie niet meer werd gebruikt. Zijn vouwfiets klaagde over leeggelopen bandjes.
 
Met hulp van die briefjes kon ik in 2010 voor het eerst écht iets over mijn vader schrijven. Mijn werk met voorwerpen is geboren uit een zoektocht naar omgaan met verdriet en rouw over iets wat ik te moeilijk vond om op te schrijven, laat staan om erover te vertellen.
 
Voorwerpen zijn trouwe huisgenoten, kompanen, die op een zeker moment in je leven verschenen en die je rugsteun geven. Die over waardevolle informatie beschikken want wanneer je ze aan het woord laat, kunnen ze helpen als jij de goede woorden even niet kunt vinden.
Dat hoeft niet altijd over rouw of verlies te gaan: voorwerpen hebben een eigen kijk op dingen. Hoe jij op maandag naar je werk gaat bijvoorbeeld. Dat is andere koek dan wanneer je op vrijdagmiddag thuis komt. Je kamerplant ziet het verschil.

Heulegaar geen JIJ-bakkerij voor nodig: waarschijnlijk knipoog jij nu op dit moment even naar je varen of je ficus.

Dus:

Vraag eens aan één van je planten plant hoe het is om bij jou te wonen. Je zult verrast staan van het antwoord.

Meer lezen?

Mijn EigenWijze mail moedigt je elke week aan om te schrijven en te onderzoeken met je pen en papier. Geen opvolgmelk of funnelfuik: gewoon fijn leeswerk.