Noggie

“Ik snap het wel,” zucht mijn rollerball. Zijn rood/blauwe blokjes zuchten zachtjes mee, verspreiden een onuitgesproken verlangen over het werkblad.

Dit jaar vieren we het heuglijke feit dat we elkaar dertig jaar kennen. Ik kan wel zeggen dat wij geen geheimen voor elkaar hebben en dat we alles naar elkaar uitspreken of uitschrijven. Hij kent veel van mijn verlangens en mijn angsten.

“Mag ik zeggen dat ik het zo fijn vind dat juist ik aan de basis mocht staan van jouw schrijfavondjes?” klinkt het zachtjes.

“Ik heb ervan genoten,” vertelt de rollerball verder. “De sfeer. De mensen. Jouw gezicht vooral, wanneer iemand iets voorlas en geraakt werd door haar eigen woorden. Waarop ik zag, dat je schouders zich neerwaarts ontspanden. Op die momenten kan ik aan jou zien dat je helemaal in je knollentuintje bent. En dat vind ik fantastisch.”

Mijn rollerball haalt even adem. “Dat schrijven is natuurlijk niks nieuws want je schreef in 1992 al zulke mooie verzekeringsbrieven,” verzucht hij. Verrek, dat is waar ook. In de jaren negentig van de vorige eeuw schreef ik verzekeringsbrieven. Lange brieven want ik vond vooral dat ‘t duidelijke en klare taal mocht zijn voor de klant. Die brieven waren even naar ‘t vergetelhoekje in mijn hoofd geschoven.

“Maar wat doe je sentimenteel, lieve Noggie,” mompel ik. “Je doet net of je weg moet, of dat we afscheid nemen. Dat is wat mij betreft helemaal niet aan de orde. Jij blijft bij mij. Ik ga alleen wat vaker schrijven met mijn vulpen. Zo schrijf ik langzamer, waardoor mijn hoofd meer tijd krijgt om haar gedachten te ordenen. Dat helpt met de leesbaarheid.”

Ik besluit met de melding dat Noggie volgende week gewoon weer met me mee mag naar het schrijfcafé van mevrouw Vederlicht. In zijn eigen mooie zwarte pennentoga. Daar mag hij mijn gedachten weer vangen en zo weten we weer van wie mijn briljante schrijfsels nou écht afkomstig zijn.

Het kan niet en toch zou ik hebben gezworen dat ik Noggie een rondje zag dansen, in zijn vierkante pennenbakvakje.