Hallo, allerliefst mooi wezen!
Over mij
Tja, wie ben ik? Met deze vraag heb ik lang overhoop gelegen.
Ik ben Odette en ik ben hoogsensitief, gevoelig aangelegd. Fijnbedraad dus. Niks mis mee; ik beschouw het als een cadeautje en tegenwoordig kan ik mijn ingebouwde antenne voor me laten werken in plaats van dat hij me in de weg zit. Zo was het echter niet altijd.
Ik kom uit een gezin waarin verslaving een rol speelde, evenals onvervulde wensen, dromen en verlangens waarover niet werd gesproken. In mijn jeugd voelde ik me geliefd en tegelijk niet gezien. Vaak trok ik in mijn eentje de wijk in met mijn poppenwagen, om te lezen. Ver weg van de grote mensen want die vond ik maar raar. Ze vertelden me bijvoorbeeld altijd dingen die niet klopten en dat wist ik, doordat ik het kon aflezen aan hun gezicht. Zo las ik niet alleen boeken.
Toch had ik liever boeken. Zo kon ik verdwijnen uit de wereld. Verdwijnen was fijn: dan was ik weg en niet hier.
Niet hier zijn werd daarmee een dingetje. Ook toen ik groter en ouder werd. Ik leerde mezelf aan om met anderen mee te bewegen. Want dat was toffer. Hoe meer ik meebewoog met anderen, hoe minder ik in verbinding stond met mezelf.
Op den duur was ik zo gericht op de buitenwereld dat ik mijn binnenwereld verwaarloosde en vergat wie ik werkelijk was.
Ik werd iemand anders.
Natuurlijk ging dat fout want ik had hoge eisen gesteld aan mijn nieuwe persoonlijkheid.
Ik wilde iemand zijn die alles goed kon. Met een eigen stem. Iemand die zich niets van de buitenwereld aantrok en die ruimte voor zichzelf durfde in te nemen. Kansloos.
Toch bleef ik mezelf veranderen met coaching, therapieën en cognitieve trainingen. Zo zou het vast lukken om stevig in mijn schoenen te staan. Helaas pasten stevige schoenen nooit want het waren de mijne niet.
De boeddhistische lama
Op mijn vijftigste leerde ik eindelijk om bij mezelf te blijven. Op een nogal onorthodoxe manier, namelijk als wildwaterkano op de vloer van een kleine gymzaal, ergens aan de andere kant van het land. Je kunt hier lezen hoe dat ging.
Misschien ken je het improvisatieprogramma van de Lama’s nog wel. Waarin er telkens van alles gebeurt en de spelers continu spelenderwijs improviseren met van alles uit het leven zelf. De opleiding die ik volgde, op die vloer van die gymzaal, had er verdacht veel van weg.
Er werd veel gespeeld en geïmproviseerd. Over van alles en nog wat. Over mijn dromen, wensen en verlangens bijvoorbeeld. In beeld en geluid en in kleur improviseerde ik hoe mijn toekomst eruit zou zien. Hoe ik het letterlijk voor me zag. Als nieuwslezer las ik het heuglijke nieuws voor, dat mijn bedrijf was gestart en dat heel Amsterdam was uitgelopen. Niet realistisch? Voor mij zag het er beter uit dan wanneer ik over mijn bedrijfswens mocht vertellen. Dan sloeg ik meestal toch dicht.
Improviseren en spelen was voor mij een fijne manier om onder woorden te brengen wat er in mij leefde. En in combinatie met fijne meditaties, om de energie weer omlaag te brengen, vond ik mezelf terug. Heel, compleet en niet gebroken. Met spel en improvisatie vond ik ook mijn oude vrienden fantasie en verbeelding weer terugvond en mocht inzetten. Waar zij altijd als “teveel” en “nutteloos” werden bestempeld, mocht ik ze nu alle vrijheid geven om samen met mij op speelavontuur te gaan. Alles kwam samen en viel op de plek.
Juist in het ongemak van improviseren en zomaar iets doen, iets wat ik heel spannend vond, kwam ik terug in mijn natuurlijkste staat van zijn: flow.
En dat is nou net onze natuurlijke geluksstand, als mens. Wanneer we flow ervaren zijn we op ons mooist, zonder beleving van tijd of ruimte doordat we opgaan in wat we doen en we dan helemaal onszelf zijn.
Haal naar boven wat gezien mag worden
Spelen
Als ik merk dat mijn hoofd het stuur wil overnemen dan ga ik spelen met wat me dwars zit. Dat kunnen gedachten zijn, maar ook situaties of vragen waarbij emoties of gevoelens zijn betrokken. Zo speel ik soms theater met mijn innerlijke stemmen, mijn “ikjes”. Je zou het misschien een intern werkoverleg kunnen noemen. Alle stemmetjes die betrokken zijn bij het conflict mogen iets zeggen. Zowel mijn monsters als mijn aanjuichers.
Breintheater spelen werkt voor mij beter dan erover praten. Spelen geeft me ruimte en perspectief. Van praten wordt het alsmaar groter in mijn hoofd. Wanneer ik met mijn “gedoe” speel, kan ik beter voelen wat er in mij leeft en waar het “gedoe” zich precies bevindt en zo kan ik het ter plekke doorvoelen. Ik maak bijvoorbeeld wandelingen met mijn innerlijke criticus. Annie, zo heet ze, houdt van zuurkool dus als Annie wat te zeuren heeft kook ik na ons conflict een fijne zuurkoolschotel. Met shoarma en kaas want dat vind ik dan weer erg lekker. Zo leven we steeds meer naast elkaar in plaats van dat we elkaar in de haren vliegen.
Feitjes over mij:
- Voor ik naar school ging, leerde ik lezen van mijn moeder (zelf ook boekenliefhebber in de meest brede zin);
- Boeken zijn mijn guilty pleasure: ik koop ze, ook als het eigenlijk niet kan.
- Ik lees veel, ook als ik eigenlijk beter andere dingen zou kunnen doen. Voor mij betekent lezen echter op reis gaan. Met een gemiddelde van 75 boeken per jaar ben ik dus vaak onderweg;
- Anders kijken: mijn bril kleurt de wereld. Ik zie dingen die anderen niet zien in het gewone en het alledaagse. Juist daarin zit de magie verstopt, als je het ziet. Bijvoorbeeld die bloeiende madelief tussen het asfalt.
- Ik woon in Amsterdam, aan de groene kant van het IJ, in Noord, in mijn (overgroot)ouderlijk huis uit 1911;
- Ik houd van fietsen en het liefst elektrisch;
- Ik ben geen fan van autorijden maar doe het wel en dan liefst in een automaat (beter);
- Op mijn 52e at ik voor het eerst een pannenkoek met spek. Hij was heerlijk! (En ik vind het nog steeds belachelijk dat je pannenkoek met een tussen-n schrijft.)
- Ik vertel over mijn val- en struikelpartijen en ik publiceer er ook nog over. Onder andere op Linked In.
