Over de vloer

is een betonsprookje dat ik schreef uit korte tweets die ik  tussen 2009 en 2012 plaatste over de verbouwing van mijn huis.

Mijn huis is niet zomaar, het is een plakhuis. Een tweekapper, dat we inmiddels aan beide zijde bewonen.  In 1926 is het – in delen – gekocht door mijn overgrootouders, ten behoeve van hun dochter, mijn oma. Ze trouwde met een boomfluisteraar uit de Beemster  en kreeg een kind, mijn vader. Daarna werd deel 2 van het huis aangekocht, om er een bloemenwinkel in te beginnen. Deze was tot 1966 actief.

In 1969 leerde mijn vader – een laatbloeier – op zijn eenenveertigste mijn moeder kennen. Vriendschap werd liefde en mijn moeder werd zwanger.  De voormalige bloemenwinkel werd verbouwd tot woonhuis. Zo ben ik opgegroeid met een oma (een stoere want ze ving palingen die over de bijkeukenvloer slingerden) als buurvrouw.  

Tussen 1990-1994 is het huis voor de eerste keer drastisch verbouwd. Mijn oma en mijn vader waren toen al overleden, hebben deze intensieve klus niet meer gezien of meebeleefd. Manlief en ik bewoonden het huis dat voorheen van mijn grootouders was geweest en mijn moeder bleef aan de winkelkant wonen. Zo werden wij ook buren en is onze zoon net als ik opgegroeid met een oma als buurvrouw. Mijn moeder was echter geen oma: liever was ze opoe. Tot 2009 leefden we redelijk zorgeloos in het huis. Dan ineens merken we dat er van alles in en om het huis verandert. 

“Over de vloer” vertelt het verhaal van de reconstructie van mijn huis, haar fundamenten en van haar bewoners. Het omvat een periode van intenties kunst- en vliegwerk met drama’s in meerdere bedrijven. Boven alles beschrijft het boek een periode uit mijn leven die ik niet had willen missen. 

Na honderddertig weken van intensief verbouwen, inwonen bij onze (schoon) ouders, afzien in de hitte, kou en regen is ons huis, tevens ouderlijk huis, halverwege de jaren ‘9- klaar voor hernieuwde bewoning. We kunnen er niet heel lang van genieten: binnen een decennium is de vloer schreef gezakt en er ontstaan scheuren in de gevel en in de buitenmuren. De fundering van het 100-jarige pand blijkt kapot, door overbemaling. Wat goed was, is zomaar ineens fout. 

Verhuizen is geen optie; het huis bevat persoonlijke fundamenten en bovendien is een huis met een kapotte fundering nagenoeg onverkoopbaar. Vluchten kan niet meer. Na veel discussies, berekeningen en slapelze nachten besluiten we dat ons bejaarde onderkomen een derde ronde verdient en gaan we over tot  herstel van de fundering. 

Er wordt me op het hart gedrukt dat de werkzaamheden deze keer echt maar zes weken zullen duren.