Overgang

Een ander woord voor menopauze. Vrij vertaald: niet chique.

En tóch schrijf ik erover. De overgang is iets waar elke vrouw doorheen gaat en waarover gesproken mag worden. Misschien wel móet worden. Het proces rondom de menopauze is zoiets menselijks en ’t gaat gepaard met gedoe en emoties. Net als elk ander groeiproces.

Natuurlijk vond ik dat ik deze levensfase moest accepteren. Niet zeuren, doorgaan. Ook toen er meerdere aanvallen van opvliegers ontstonden en ik me lastiger uit een stoel kon wurmen, als ik een tijdje had gezeten. Dan zag ik eruit als een stramme reiger. Tot slot sliep ik vaker niet dan wel. Ik raakte uitgeput.

Nadat ik twee maanden met deze nieuwe versie van mezelf had geworsteld, pakte ik de menopauzestrijdbijl op en begroef ‘m. Opgesodemijterd.

En zo zat ik dus op een dag bij de gynaecoloog, hard huilend dat ik niets meer van mezelf begreep. De dokter – jaren eerder was ik haar poli-assistente – knikte, gaf mij een tissue en legde het hormonenproces nog eens uit. Ik snikte er dwars erdoorheen, ik had hier gewerkt, dit had ik toch allemaal moeten weten? Ik had mijn lijf toch moeten kennen, als eigenaar en amateur-deskundige?
Nee dus. En ook dat is oké.

Sindsdien smeer ik elke dag een hormoongelletje en ik slik een pil. Natuurlijk reageert mijn hypersensitieve lijf erop in de vorm van heftige buikpijnen. Desondanks voel ik me beter.

Mijn korte lont wordt weer langer en het depressie dal is gereduceerd tot enkele regenplasjes, waar ik stampend doorheen kan walsen. Het aantal opvliegers is op één hand te tellen, ik heb mijn humor teruggevonden en ik kan weer lachen, naast alleen maar huilen. Wanneer ik ’s morgens wakker word is er geen paniek meer van de-dingen-die-allemaal-moeten-vandaag en als ik ’s nachts eventjes wakker word slaap ik meestal weer in. Been buitenboord, dekbed omlaag.

Momenten van brekend oogwater zijn er voldoende en ook dat is oké. Het overspoelt me niet meer, zodat ik niet meer in paniek raak of mezelf waardeloos vind. Ik kan weer met een milde blik naar mezelf kijken en uitzien naar wat de volgende levensfase brengt. .Ik zie ernaar uit want er zit geen lading meer op.

Toen ik wat later op controle mocht komen om mijn pijnlijke buik van binnen te laten controleren, vroeg ik me af hoe het ervoor stond. Op het scherm kon ik meekijken. Verwonderd ontdekte ik dat mijn druiventakken, mijn eierstokken, niet meer in beeld waren te brengen. Verschrompeld en foetsie. Uitgeleefd. Mijn baarmoeder zag eruit zoals het hoort: postmenopauzaal.

Op mijn vraag of er nog een tweeling of een drieling inzat, konden de dokter en ik samen schateren.

Over een tijdje volgt er nogmaals een controle. Als alles blijft zoals het is, vind ik het prima. Het is ook niet het ouder worden, dat ik moeilijk vind. Ik zie uit naar de volgende fase van wijsheid en met name eigen-wijsheid. Een wijze Crone worden op rolschaatsen, dat lijkt me wel iets. Compleet, in overgave en volop in de acceptatie.

Doordat hormonale schommelingen echter niet goed samengaan met mijn dopaminecentrum en endorfinefabriek, lukt het me niet alleen. Een geslaagde overgang naar de volgende fase slaagt wanneer ik niet meer continu in een vacuüm van diepe dalen word getrokken. Het is een herhaling van zetten; ook na de bevalling had mijn hoofd moeite het schommelen van de hormonen bij te houden.

En dus ben ik blij met dat kleine hormonale zetje, die me in de goede richting duwt. Dat me in staat stelt te relativeren en die me zachtjes in de richting duwt van mijn innerlijke oude dame op rolschaatsen. Ik zie uit naar mezelf.