Ik struinde in een bos.
Een zaligheid om de zondag vroeg te beginnen met een teruggevonden uur dat we hartelijk in onze armen sloten, als een verloren schaap. Een prachtig weerzien met een bos dat we ooit met twee hondjes bezochten. Het had zich voor ons uitgesloofd en zich rijkelijk getooid met natuurlijke diamanten, die schitterden in het zonlicht, dat ons liefdevol doch beslist een beetje stoofde.
Herkennen
De heerlijkheid je te mogen verliezen in een bospad, ergens een route en tegelijk ook niet. Wanneer er één paaltje ontbreekt mis je er meer en tegelijk mis je niks omdat je méér ziet doordat je omloopt in een zee van ruimte waar de zuurstof rijkelijk door je longen vloeit.
We herkennen het niet meteen, zo’n cadeau vanuit een omleiding. Vaak mopperen we eerst wanneer we vermoeden dat we de weg kwijt zijn. Wat we vergeten is dat we nooit echt verloren zijn, ook niet in het donkerste bos, achter haagjes of dichtbegroeide heggetjes, waar we andere verloren schaapjes tevreden grazend terugvinden en we dankbaar weer kunnen aanhaken.
Her-kennen
Daarnaast hebben we onze vaste vriend binnen handbereik, de smartphone. Google Maps als beste vriend. Mijn eigenste Appie had ik in de vliegtuigstand gezet, zodat ik niet uit het moment van grootsch genieten kon worden getrokken door een suffe app of mail.
Eenmaal thuis bekeek ik de bosfoto’s, zette de telefoon op ‘gewoon’ en ja hoor, ik verloor mezelf in een scrollpartij en de wereld kwam weer binnen.
Van bijtrekken in betrekken in nog geen kwartier
Schoudertjes omlaag, krappe borstkas. Maagknispertje. Een vraag kwam op.
Wat doe ik in vredesnaam in het weekend op de socials, behalve verzwerven in mijn telefoon? Waarom ben ik er elke dag aanwezig om mijn cadeautjes aan te bieden via een poort die door onzichtbare en niet te verifiëren algoritmische armen wordt bediend met geldelijk belang als hoofdmoot en waar mijn welzijn niet belangrijk is?
Een jaar geleden
Stelde ik mezelf ongeveer dezelfde vraag. In een trapportaal van een ziekenhuis, nadat mijn rug heel duidelijk de grens over wat acceptabel was had aangegeven.
In dat trapportaal vroeg ik mezelf: waarom zou ik ergens blijven waar ik niet word gezien en waar ik niet wil zijn?
Diezelfde vraag anders, online
Waarom zou je naar een plek trekken die je weghoudt bij je ware zelf? Die ervoor zorgt dat je je boswandeling, je vriendinnentuitje, dat boek, die film, binnen no-time in de hoekjes van het vergetelwoud in je hoofd parkeert? Verslavend spulletje, die socials.
Ergens – op die socials schatteverredarrie – las ik de volgende zin:
No-vember. A reminder to say NO to the things, people and places that steal your joy.
Nam de zin over op een post-it en nu hangt ze gezellig aan mijn beeldscherm, naast mijn why en mijn purpose. Het voelt passend.
Een jaar geleden
Zou ik de online deur hebben dichtgegooid, dichtgetimmerd en een social pauze (alweer) hebben ingelast. Inmiddels heb ik geleerd dat zo’n actie mijn verslaafdenbrein activeert en mezelf klemzet met ‘nee-dat-kan-nietjes”. Met het risico op valse regels en dito moetjes.
Odette gaat dus iets anders doen en het heet Begrenzen. Het is nieuw en omdat ik niet zo goed weet hoe dat precies werkt – hallo niet weten wat vakantastisch dat je er bent! – ga ik ermee spelen.
’s Avonds en in het weekend ben ik voortaan offline.
Geen appjes, mails of socials.
Oeh!
Dat voelt me een partijtje spannend, joh. Tegelijk voel ik ook, hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik heb nooit in de avond of weekenden gewerkt, zelfs niet in de zorg. Waarom nu dan wel? ik verheug me op de boekenstapel, die er ligt, voor de lange herfstavonden.
Vraag-van-Aag
Hoe zit dat voor jou, met die socials? Merk je dat je jezelf – bewust of onbewust – met anderen gaat vergelijken en een beetje sip kijkt naar je eigen bedoeninkje? Scroll je vaker als je niet lekker in je vel zit en wil je wat anders? Pak dat fijne boek, luister een vrolijk muziekje of ga lekker naar buiten. Lees een blog of pak het telefoonboek van Karin van der Tuin erbij. Aanradertje!
Meer lezen?
Mijn EigenWijze mail moedigt je iedere week aan om te schrijven en te onderzoeken wat werkt voor jou. Zonder opvolgmelk of funnelfuik: gewoon fijn leeswerk.
