“You can’t bring it out when you are against yourself.”
Een zin uit mijn dagboek in de maand december in 2020. In die periode droomde ik nogal levendig. Tijdens een zo’n droom was ik ergens hier ver vandaan terecht gekomen. In een mooie, zonnige stad, aan het water. Er waren veel prachtige gebouwen, straten en pleinen te ontdekken. Overal stonden vreemde verkeersborden opgesteld. Deze kon ik lezen en ik verdwaalde niet. Blijkbaar sprak ik de taal. Ik voelde me er thuis, hoewel ik helemaal alleen was, zonder lief en zonder kind.
Ik schreef erover in mijn dagboek, omdat ik in die periode mijn dromen opschreef. Dat bleek van cruciale waarde maar dat wist ik toen nog niet.
Tijd-buiten-de-tijd
De nachten tussen Yule (midwinter) en Driekoningen worden gezien als een belangrijk moment in het jaar. Het wordt ook wel de tijd tussen de tijd genoemd. Of tijd-buiten-de tijd. Het is tijd die oorspronkelijk niet bestond in onze gregoriaanse kalender.
Toen de oervolkeren hun jaren nog in maanjaren telden en het lichtfeest nog werd gevierd zonder dat er een christelijke geboorte aan werd vastgeknoopt, rekende men de tijd in maan-maanden, die ongeveer 29,5 dagen duurden. Zoals de nog bestaande maancycli.
Een zonnejaar, de tijd die verstrijkt tussen winterzonnewende en winterzonnewende, duurt namelijk 365 ¼ jaar. Zoals onze kalendertijd wordt berekend. (En zodoende krijgen we er elke vier jaar een schrikkeldag bij cadeau).
Het maanjaar duurt korter dan het zonnejaar, door de verschillende berekeningen. Het zonnejaar hield daarmee tijd “over”. Ooit was dat tijd die niet echt als tijd werd gezien, maar als ruimte. Oorspronkelijk kregen de ruim elf dagen en 12 nachten die dus overbleven, geen datum. Dit werden de heilige nachten.
Dunne scheiding van werelden
Tijdens de heilige nachten is het zonlicht zwak en het blijft lang donker. Het voelt ook een beetje alsof de tijd stil staat, doordat elke dag een beetje op de vorige lijkt. In de tijd-buiten-de-tijd is de grens tussen materiële en immateriële wereld dun. Oude volkeren voelden de doden in deze tijd van het jaar dichtbij. Het leven stond stil en alles wat op aarde draaide moest stilstaan om ongeluk te voorkomen.In deze tijd van elektrisch licht en het feit dat er overal klokken bestaan (en zijn opgehangen) is de mens niet meer aangewezen op dit keerpunt in het jaar. En toch is fijn om juist nu in deze tijd waar het altijd druk is en stress op de loer ligt, om te proberen het werk neer te leggen, stil te staan en te reflecteren.
Droomschrijven
In 2020 volgde ik het ritme van de heilige nachten voor het eerst en onbewust. Het was wel een dingetje; naast mijn bed lagen een pen en een notitieblok. Wanneer ik wakker werd, schreef ik ogenblikkelijk in steekwoorden op wat ik had onthouden van mijn droom. Dat moest voordat het rariteitenkabinet in mijn hoofd ontwaakte en deze het dagelijkse wasprogramma’s van 1001-gedachten weer had opgestart. Later die dag werkte ik dan het thema van die specifieke nacht uit. Want elke heilige nacht representeert een maand van het nieuwe jaar.
In de nacht dat ik in mijn droom helemaal alleen door een wildvreemde stad zwierf zonder me eenzaam te voelen, bleek het thema “je innerlijke leidraad” te zijn. Vorig jaar zei het me niet zoveel maar wanneer ik dat nu teruglees in mijn dagboek raak ik ontroerd.
Als ik iets 2021 heb mogen terugvinden dan is dat mijn innerlijke leidraad. Mijn kompas. En niet het terugvinden ervan vind ik mooi; ik vind het met name zo ontroerend dat ik die leidraad ook echt voel op de momenten dat ik haar nodig heb en mag inzetten. Mijn innerlijke leidraad vertelt me welke keuze bij mij past. Soms is dat lastig, bijvoorbeeld wanneer ik iets moet doen dat tegen mezelf indruist. Vroeger walste ik compleet over dat gevoel heen. Het gevolg was dat ik diepongelukkig werd en de verbinding met mezelf verloor. Zo viel ik om. In 2021 leerde ik om te luisteren naar mijn innerlijke leidraad en laat ik haar voor me werken. Zo weet ik feilloos of ik iets moet doen, of dat ik erbij vandaan mag blijven.
Grutten, prutten en poeren: stille nachtschrijven
Voor mij werd vorig jaar dus een traditie geboren. Ook dit jaar doe ik weer aan stille nacht schrijven. Leg weer een notitieblok en een pen klaar, om de contouren van mijn dromen op te schrijven. Elke dag schrijven over een van de thema’s voor 2022. Ook de mijmeringen van overdag schrijf ik op want ook dagdromen in de tijd tussen zonsopgang en zonsondergang tellen mee in deze bijzondere periode.
Dit jaar wil ik deze pelgrimage graag delen. Met anderen die net als ik graag stilstaan, wat terugkijken,willen reflecteren en een beetje willen vooruitzien. Dat pelgrimeren doe ik graag op eigen wijze, met een fijnbedraad sausje van eigen-aardigheid en gelardeerd met lichtzinnige diepzielduikerij. Op https://www.fijnbedraad.nl/driekoninklijke-route/ lees je er alles over. Pelgrimeer je zelf niet maar ken je mensen die graag aan de reis zouden willen deelnemen? Stuur de link dan vooral naar hen door. Mijn dank is groot.
