Mijn vakantie begon met een fietstocht naar Purmerend. Het was heerlijk fietsen in de velden, door de regen.

Heerlijk afgekoeld en nog wat klammig kocht ik op advies van een collega een kussenspray van Rituals. En omdat ik tóch lekker bezig was en vakantie heb, kocht ik er ook een hand- en een voeten balsem bij. Iets met zelfzorg.

Op weg terug naar huis besloot ik via Purmerland te rijden. Impulsief en zonder bewuste bedoeling sloeg ik bij de kerk rechtsaf, het Wormerpad in. Dwars door de bloeiende velden stak ik op m’n fietsje het spoor over en voor ik het wist stond ik mijmerend uit te kijken over de Wormer, over de eindeloze Zuiderweg die zich als een kantlijn door de omgeving uitstrekt.

Halverwege de lijn – onzichtbaar tussen de bomen maar ik weet onmiskenbaar waar – staat de boerderij waar we zondag zijn wezen kijken. Plotseling werd ik overvallen door een intense huilbui. Die gedateerde bouwval boerderij maakt blijkbaar iets in mij los wat ik niet kan thuisbrengen. Mijn lichaam vertelt me iets alleen ik begrijp de boodschap niet.

Eenmaal thuis besloot ik, dat ik het wilde weten. Met een bonkend hart besloot ik de makelaar te bellen. Op zoek naar het verhaal achter dat pand dat al ruim twee jaar te koop staat onder verschillende prijzen en afmetingen qua grond. Een pand dat me al twee weken trekt. Dat me wakker houdt en me overdag laat dromen. Want stel nou.
Stel dát.

Ik: “Goedemiddag, ik bel over het pand zus-en-zo van daar-en-daar en ik ben zeer benieuwd naar ‘t verhaal erachter. Ik heb interesse. Ik heb kluservaring én ik houd wel van ‘n oud pand.”
Makelaar: “Och. U belt nèt te laat, ik heb zojuist het koopcontract getekend terug ontvangen. Als u wilt, kunt u op de reservelijst?”