Ik hou van anders kijken. Veel hoef ik er niet voor te doen; het gaat vanzelf.

Soms word ik wat meewarig bekeken, wanneer ik de schoonheid van een kiezeltje probeer te vatten. Of wanneer ik uitleg waarom ik het donker net zo mooi vind als het licht, omdat beiden niet zonder elkaar kunnen bestaan.

Voorheen vond ik de kritiek vervelend. Werd ik er verdrietig van omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was of erger nog: dom. Nu weet ik beter; ik ben niet raar, ik zie de dingen gewoon anders. En dat is oké.

Gelukkig maar, want inmiddels leer ik dat mijn beeldvorming een welkome, waardevolle aanvulling is op de kijk van anderen.

Ik geloof in verfraaiing. In het creëren van een podium voor de “gewone” dingen. Een hoogspanningsmast is voor velen lelijk, het knettert en hij bromt. Wanneer je erbij in de buurt woont word je er niet vrolijk van. Terecht.

En toch doet zo’n ding iets met mij. Het lijnenspel, afgezet tegen een azuurblauwe hemel met hier en daar een witte wolkenvlok. De weidevogels die er hun groepsvergadering houden.

Tussen mijn wimperharen kan ik dan zomaar muzieknoten vinden. Een visuele symfonie wordt geboren en in mijn beeldvorming swingen de vogels elk een walsje op hun eigen lijn.

Raar? Neuh. Ik zie (de) dingen die anderen (nog) niet zien.

Inclusief de charme van een opgewerkte stoeptegel door een overijverige mol. Struikelen doe ik absoluut, maar wel met een fijn filmpje van een gravend molletje op mijn netvlies.

Zelfs regen vind ik bijzonder door de verschillen in kleur, geur, wind, samenstelling en temperatuur.

Heerlijk om te ervaren op een grauwe maandag.