Tagarchief: leven

Terugkerend

Geplaatst op door
1

Nog niet zo lang geleden meldde zich een meneer bij me aan de deur, met in zijn hand de nieuwste editie van het blad van de oudheidkundige
vereniging van Landsmeer.

Sinds ik richting de middelbare leeftijd schrijd, heb ik behoefte aan geschiedenis en wetenswaardigheden van het dorp waar mijn huis ooit stond en waar mijn vader opgroeide.

Ik werd lid van de oudheidkundige vereniging en daar hoort een driemaandelijks krantje bij. Soms ontdek ik foto’s van mijn grootouderlijk huis of van (over)grootouders. Ik raak telkens weer ontroerd. Voor mij zijn die foto’s een link naar een voor mij onbekende wereld die tot leven komt.

De meneer die het krantje kwam brengen, een nog frisse bejaarde, keek zo eens op het naambordje aan de voordeur.
Ik zei “Jazeker meneer, u bent zojuist een historisch oud-Landsmeersch pand genaderd.” Hij lachte wat verlegen naar het scheen, in zijn ogen een schalkse blik.

Ik legde uit, dat dit de voormalige bloemenwinkel was van de Zuid, uit Landsmeer. Die van Wolff. En dat ik daar weer familie van ben namelijk het kleinkind. Zonder verstand van bloemen, overigens.

“Dan was jouw vader Willem Wolff”, zei de man. Ogenblikkelijk gevolgd door het geluidje dat mijn vader altijd schijnt te hebben gemaakt als hij een borrel ophad.
“Helemaal goed,” antwoordde ik grinnikend.

“En dan was Jeanno dus jouw moeder”, zei de man met een brede grijns. Iets in de oogopslag van de man leek te verjongen.

Een kostelijk half uur lang heb ik
verhalen uitgewisseld over nu eens niet alleen mijn vader, maar ook over mijn moeder.

Uit Noord. Over Café de Meeuw, aan de Havikslaan. Waar mijn moeder een zeer geliefd persoon was. En volgens mij was het aan de meneer te zien nog steeds zo.

Bijzonder om zo eens een van de personen uit de geschiedenis van mijn moeder te mogen ontmoeten. Postuum kreeg ze de groetjes van Leo. De broer van Bennie, de aardappelman.

Zo waardevol dat deze verhalen de herinnering aan mijn moeder levend houden. Vertederend om te merken dat mijn moeder nog altijd een glimlach bij anderen teweegbrengt. Bijzonder om mijn moeder op deze manier te mogen leren kennen.

Spontaan, zoals mijn moeder was.

Eigen wijs

Geplaatst op door
2

Ik heb vakantie. Dolce far niente. Ik lees veel en ineens drong het besef tot me door, dat lezen eigenlijk mijn echte grote liefde is, zal zijn en zal blijven. Zonder vaste verkering. Je kon me vroeger uittekenen met een boek. Zittend op de grond naast de kachel, of op mijn kop op de bank, knagend aan een broodje Nutella.

Een meisjes-meisje was ik niet. Ik had een enorme hekel aan poppen (nog, sorry) en aan zorgen voor. Ik kon niets aflezen aan een poppensmoel, zoals ik dat bij een mens wel kon. Bij een volwassen mens klopte dan ‘t smoelwerk  weer niet altijd bij hetgeen gezegd werd, maar dat was weer een ander verhaal. Zorgen was iets voor echte moeders en ik voelde me absoluut geen moeder. Ik deed andere dingen. Nuttige dingen. Ik was onderzoeker én ontdekkingsreiziger, met mijn boeken.

Toch kreeg ik een poppenwagen. In stil protest wandelde ik niet (nóóit) met een pop, wél met onze cavia, in navolging van een vriendin die net als ik niet echt van poppen hield en wel van dieren. Samen liepen we ellenlange rondjes om de wijk. De cavia’s vonden het best, bleven netjes zitten, tot hilariteit van de buurt.

Naast het rondrijden van cavia’s had mijn poppenwagen nóg een functie. Ik kon ermee lezen. Buiten de deur, ver van het gezeur en het gedoe van de grote mensen(wereld). Mijn poppenwagen werd een mobiele leesplek, met bescherming tegen zon, wind en regen. In het mandje onderin legde ik verschillende boeken (zo had ik altijd iets te kiezen). Vervolgens ging ik wandelen en had ik eenmaal een fijne plek gevonden dan was het een kwestie van de handel neerklappen en zitten maar.

Soms was ik zoek en regelmatig kwam ik te laat binnen voor het eten. Tja. Trek je snufferd maar eens uit een goed boek, als je lekker onderweg bent. Mijn moeder zal het op een gegeven moment toch een beetje zat zijn geweest en verordonneerde dat ik voortaan dichtbij huis zou parkeren.

Aldus geschiedde. En ik las nog lang en gelukkig.