De juiste dingen op de goede tijd en/of plek.
Al een paar dagen wilde ik een blogpost schrijven waarin ik mezelf wat meer wilde voorstellen. Voor nieuwe volgers of connecties die nog niet zo lang geleden zijn aangehaakt. Tot mijn eigen verbazing merkte ik, dat ik maar bleef kauwen op de vraag wat ik daarover kwijt wilde.
Heel gek, want meestal voel ik me een vrij mens om veel van mezelf te delen. Deze dagen rolt het gewoon niet uit mijn toetsenbord.
Wat ik ook tik of schrijf.
Wat er wél uit rolt, is vaag en sputtert alle kanten op. Het snijdt geen hout, dankzij mijn popcorn brein dat deze dagen eveneens alle kanten op schiet. Voor mij een teken dat mijn energie niet goed is.
Dat klopt ook, want mijn batterij is laag en de frustratiegraad ligt hoog. Daar blijkt mijn 4-6 Generator type uit mijn Human Design profiel uitermate allergisch voor te zijn.
Dat profiel vraagt van mij om te reageren op wat komt. Afwachten dus. Sit back and relax. Iets wat ik echt heel moeilijk vind, want sinds 1990 sta ik al in de doe-stand.
Zo stopte ik met school en ging ik werken. Verbouwen. Werken. Nog meer verbouwen. Erbij leren. Een muur vol diploma’s en onzinnige certificaten. Een gezin stichten en zorgen voor de liefste moeder, als ware zij het kind en niet ik. Iets recht willen zetten terwijl dat mijn taak niet was.
Keuzes maken vanuit het hoofd. Lekker beredeneerd en voorgekookt, ik hoefde alleen maar in te stappen. En dat deed ik dus ook. Mijn bekken rammelt ervan.
Anno 2023 krijg ik zoveel signalen om daarmee te stoppen. Eens te gaan zitten. Af te wachten wat er gebeurt. Ontvankelijk zijn. Het stond en staat zelfs in mijn jaarlezing met Tarotkaarten, die ik pasgeleden deed.
En voor je zegt: ‘wat moet je nou met kaarten?’ vertel ik je vast, dat ik sinds enkele jaren die lezingen doe. Tot nog toe klopt het altijd feilloos. Vanuit dat vertrouwen startte ik mijn bedrijf.
En ergens met dat bedrijf ben ik gaan duwen, pushen en roepen “kom maar bij mij”. Want het moest wel iets worden, zeg. Pas nu voel ik dat dat mijn weg niet is. Het hoeft helemaal niets te zijn, het is er al en dat is voldoende.
Kom dus maar niet, blijf nog maar even weg. Ik ga nog even wortelen met mijn voeten in de aarde, zodat ik op een ander, vruchtbaarder moment, ontvankelijk ben voor jou. En alleen wanneer je mij echt nodig hebt.
Voorlopig volg ik de cursus ‘ontvankelijk leren zijn’. Nou ja, een cursus: ik ga gewoon zitten. Stilzitten in de weerstand die ik erover voel. Daarin zit hem het leerpunt, lief mens. In die weerstand. Als ik dat zó sterk voel weet ik eigenlijk al: daar ligt mijn goud.
Mijn hoofd vindt er van alles van en stuurt dreinerige gedachten rond dat het dingen wil dóen. Dat het allemaal niet vanzelf gaat, natuurlijk. Wat hét dan is, vermeldt mijn drukkige hoofdje er niet bij.
Gisteren in een paardenbak werd het even heel duidelijk: het paard schopte mijn overtuigingen over dingen dóen genadeloos om. Hoepla, daar lag het. Ergens vanuit mijn binnenste steeg een zacht zuchtje op. Aangezien ik al 53 jaar niet naar die buikgeluidjes luister, besloot ik het dit keer wel eens te doen. Immers: als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.
Ik ga er eens voor zitten.
Adem in, en weer uit.
Voorlopig ga ik van de socials af. De energievoorraad is op en deze keer ga ik het eens niet uit de buitenwereld tanken, noch van het internet. Ik ga er wel over delen. Híer, in mijn eigen digitale leeskamertje.
Annie, mijn azijnzeiker, giert van het lachen. “Nah dat gaat lekker hè zus?” schatert ze. “Hoe moet dat nou, met je bedrijf?”
Mijn buik boert flink terug. Iets met trut.
“Fah kit,” zegt mijn buik. Ik kleur tot over mijn oren. Zoiets zeg je niet.
“Mensen die dit jaar écht nog met je willen schrijven, spelen of iets willen vinden, melden zich vanzelf. Zo niet, dan was het gewoon niet de juiste tijd of het moment.”
Verbaasd werp ik een blik op mijn navel. Nou ja, op mijn fleecetrui, die er natuurlijk keurig overheen zit.
Er komt nog een zacht burpje toe.
Dus lieve mensen, dit is ook een kant van mij. StronT eigen-wijs, bokkig en soms verdwijn ik gewoon even.
Maar ik kom altijd weer terug.
(Met frisse moed).
Promised.
Voorlopig geen socials.
