Overspanning is iets om achteraf te delen, is me opgevallen. Het begin of het midden ontbreekt vaak. iemand die omvalt is immers niet succesvol en het verhaal verkoopt niet.
Achteraf wordt de weg terug vanuit overspanning of een burn-out (vaak omhoog?) beschreven als een waardevolle ervaring, met de interventies en andere dingen die werkten. Je hoort eigenlijk nooit iets over wat grandioos mislukte. Zoiets verkoopt namelijk evenmin.
Ik viel om. Met een harde bons. Ik hang dus niet meer gezellig te floaten in mijn U-bochtje (theory-U) maar ik lig inmiddels kronkelig opgevouwen op de bodem ervan. Mijn hoofd draait overuren hoe ik er ben beland en nog meer over hoe ik er als de sodemieter weer uit kom.
Het is niet sexy om te delen. Tsja. Tot nu toe heb ik veel gedeeld over mijn leven. De verbouwing, die me de geuzennaam Betonvrouwe opleverde. Het ziekbed van mijn moeder, die ik thuis verpleegde, waarbij ik zoveel tips en liefde ontving dat ik ’t leed niet alleen hoefde te dragen. Idem was dit in de zorg voor #MissAlzheimer, mijn schoonmoeder.
Ik deel verdriet, verwondering en vreugde, in de vorm van klein geluk. Omdat ‘t soms zo lastig te vinden is, tussen het lawaai van de wereld. En nu deel ik dus ook mijn valpartij. Dan maar. Ik reken even niet in getallen maar in huilbuien, plusminuten en minuren. Ik voel me een menselijk kabelbaantje, heen en weer roetsjend tussen verschillende emoties. (ze verschillen per moment).
Pluspunt van ’t kabelbaantje is dat ’t uitzicht geeft.
Eén reactie
Antennesignalen dus. Je leek zo lekker op dreef. Of was het teveel op dreef?
Neem de tijd en jank er maar flink op los. Leeg dat ruim voor je nieuwe lading aan boord neemt.