Waarde(n)vol

Ergens in het jaar 2020 begon er iets vanbinnen te knagen. Het leek te voelen als een gemis, iets dat ontbrak. Het vervelende ervan was dat ik niet kon uitleggen wat ‘t nu precies was.
In elk geval was het gevoel dat er iets niet klopte.
Maar wat?

Natuurlijk dat ik eerst aan Corona. In het eerste jaar werd gegrossierd in de thema’s zingeving en purposes. Over zin en nut en dat opnieuw uitvinden, want dat hoorde ik van zoveel andere mensen om me heen. Je prioriteiten stellen. Je pad uitstippelen. Je leven weer uitvinden. “Ja, ja,” dacht ik. “Leuk bedacht allemaal met zingeving en zo, maar er is ook nog zoiets als gewoon werken. Iets met brood op de plank.”

Mis.

Zingeving, nut, betekenis zijn allemaal synoniemen voor waarde. En waarde hoeft niet financieel te zijn. Als geld bij je opkomt wanneer je aan waarde denkt, dan heb je het niet meer over waarde.
Alleen wist ik dat in 2020 nog niet.

Ergens in die zomer vond ik een stukje tekst van mezelf terug. Uit 2014: het was een oude wachtkamer overpeinzing geweest. Een anekdote over het heilig geloof van een meisje in het Nederlands elftal (dat overigens die avond won maar geen idee meer van wie).

Tijdens het lezen van mijn eigen verhaal was er iets bij me binnen gekomen, om als een blokje beton ergens in mijn borstkas te landen. En daar bleef het vervolgens zitten brommen. Waar waren mijn patiëntcontacten en mijn verhalen als applicatiebeheerder eigenlijk gebleven?

Anno 2023 weet ik dat op kantoor werken en afgesloten zijn van de reuring niet meer bij me past. Ik had er een overspanning en een bijpassende re-integratie voor nodig om dát te ontdekken.

Want toen ik in mijn ziekenhuisuniform als karduwoloog en uplifter weer volop met patiënten in de weer was, vielen de puzzelstukjes op de plek. Nut + Zin + Doel = Zichtbaar in de weer zijn met mensen
Onder andere.

De waarde van het patientcontact zit voor mij in het luisteren en kijken naar de mens. Welk verhaal wordt verteld, dat opkomt en vrijmaakt. Omdat het soms de eerste keer is (echt waar) dat iemand écht naar de patiënt luistert.

Ik kijk anders. Dus zie ik meer. Ik houd ervan om mensen echt te zien en een stem geven. Om het verhaal achter het verhaal te vinden. Op te tekenen, omdat ze te bijzonder zijn om te vergeten.
Met als dikke bonus af en toe een uitvoering in het lifttheater.

Patiëntcontact verhoogde dus mijn werkwaarde. Tegelijk verminderde het de waarde van mijn salaris.
Boeit niet. Mijn uiteindelijke opbrengst is onbetaalbaar.

Ik haal voldoening uit mijn werk als patiëntvervoerder, doordat ik elke dag prachtige inkijkjes cadeau krijg uit een mensenleven. Ik krijg de kans om elke dag betekenis te mogen toevoegen in het verhaal van de patiënt. Soms mag ik ruimte bieden om het verhaal een ander perspectief te geven.

Waarin stilte en helemaal “niets” ook helemaal goed zijn. Helemaal mijn ding: niets is waar ik knettergoed in ben. Ik roep het immers elke dag: ik kan niks.

Waarde gaat voor mij dus niet over geld. Voor mij zit het in betekenis, zin en nut. Het heeft een relatie met mijn gevoel wat mij aan iets of iemand verbindt. Het heeft een relatie met puur natuur mogen zijn, dingen op je eigen manier doen. Dat heeft waarde voor mij, dus gaat het daarmee ook over eigenwaarde. Over mijn eigen koers volgen, omdat ik waarde zie in mijn eigen vaargeul.

Nee, ik ben geen coach, therapeut of goeroe. Maar ik weet wel, dat ik zeer waardevol voor jou kan zijn, wanneer jij voelt dat er iets niet (meer) klopt of bij je past.