Schrijfcafeest
Ik verzon het woord in januari 2021. Een schrijffeestje waarbij je wensen boven water zou toveren en je eigen gebruiksaanwijzing ging schrijven. Met hulp van voorwerpen en perspectieven, zodat je een andere kijk op jezelf kon werpen.
Pas in november ontstond “Rijm je rot”, een online Sinterklaasgedichtenworkshop. Ik had er lang over nagedacht. Eerst moest de chaos in mijn hoofd helder worden want anders kon ik het niet goed uitleggen. Ik had een hoge lat voor mezelf neergelegd. Het moest natuurlijk wel wat worden met mijn bedrijf.
De grootste verrassing van “Rijm je rot” was dat er niks rijmde. Ik deed iets met koelkastschrijven, je winterschoenen mochten er wat over zeggen en er was iets met Kerstbomen.
“Rijm je rot” veranderde in “Schrijf jezelf” en sinds de oprichting van Fijnbedraad heb ik minstens vijftig mensen op een ander schrijfbeen gezet. En toch vond ik het anno 2024 niet goed genoeg. .
Marketing voelde als leuren, verkopen. Ik wilde mijn klanten helderheid bieden. Daarbij vergat ik één belangrijk ingrediënt: helderheid is helemaal niet mijn ding. Om te gillen.
Spelen = niet werken
In april van dit jaar gooide ik het roer om. Wéér ontstond er chaos in mijn hoofd. Fijnbedraad ging over keuzes maken. Dacht ik. Dus ik gaf mezelf een nieuwe functieomschrijving binnen Fijnbedraad: ik werd eerste stuurvrouw bij keuzestress, voor overtuigd twijfelaars.
En nee, ik wilde niet alleen schrijven want ik wilde ook iets met spelen. Maar geld verdienen met spelen kon dan weer niet, vond ik. Terwijl ik spelen zó belangrijk vond, dat ik er mijn baan voor had opgezegd. Een complete error ontstond.
Ik vond dat ik als coach moest verhelderen want dat is wat ze doen, toch? Eind juni hoorde ik steeds vaker een andere zin door mijn hoofd tetteren.
“Bij jou vond ik iets in mezelf terug, waarvan ik dacht dat ik het kwijt was.”
Oh wacht, dat was wat mensen tegen me hadden gezegd.
Begin bij jezelf!
Vervolgens ben ik elke dag vroeg opgestaan om te schrijven. En verrèk. Ik vind inderdaad allemaal dingen terug waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was.
Briljante beginzinnen bijvoorbeeld, uit mijn oude flowschriften. Verrassing: reeds in 2020 schets ik de contouren voor de dingen die ik nu doe. Zonder helderheid, met taal.
Juist omdat ik het vier jaar later lees, voel ik dat schrijven klopt voor mij. En dat mijn geneuzel over transformatie en je leven inrichten zoals het klopt, helemaal niet bij me passen. Het is veel te groot.
Oude meuk met nieuwe inkt
Ik schrijf met oude prompts, (met paarse inkt) die verrassend nieuwe dingen bij mezelf naar boven halen. Pak zo’n oude briljante beginzin en start opnieuw. Hoe voelt het nu? Wat komt er nu?
Verfrissend want waar mijn interne faalhaas roept dat het allemaal oude meuk is in verse inkt, merk ik in mijn binnenste dat mijn schrijfstijl is veranderd. Logisch en haleluja, mijn omstandigheden en ikzelf zijn immers óók veranderd.
Twee dingen níet
Twee zinnen én hun lading zijn overigens onveranderd gebleven. Ik vind ze vaak terug: in schriften van 2021, 2022, 2023 en nu dus.
“Mijn binnenwereld is belangrijker dan de buitenwereld.”
“Ik richt mijn binnenwereld comfortabel in. Zo is het altijd een veilige haven, waar ik kan zijn.”
Blijkbaar zijn die twee dingen dus heel belangrijk voor mij. De viewmaster in mijn hoofd toont een plaatje van riet, dat stevig is en meebeweegt. Met dansende zeepaardjes en glitterfonteinen. Actie in de taxi.
Wat als chaos verkleed is of zich vermomt?
Even later kwam er nog een beeld op. Iets met eigen zinnigheid. Een kruid dat net zo groen en krachtig als hedera, maar dat zich soms toont als een vervelend bosje brandnetels. Compleet met overprikkeling.
Briljantiteit, vermomd als chaos. Maar doordat je dat zelf niet ziet, verandert eigen-zinnigheid in iets dat zich presenteert als een onlogisch gebeuren waardoor jij denkt dat er iets niet klopt of goed is, aan jou. Wanneer je bijvoorbeeld wordt overvallen door gedachten die over elkaar heen buitelen, als je probeert de buitenwereld te begrijpen.
Wat als het niet hoeft?
Vervolgens begon ik me af te vragen hoe het zou zijn, als je alleen jezelf zou hoeven begrijpen. De buitenwereld is immers veel te groot om te snappen. Helemaal als je nog geen kennis hebt gemaakt met de zinnigheid van je eigen binnenwereld.
Ik dacht: laat ik dáár nou eens mee beginnen. Wat als je alleen je eigen zinnigheid maar zou hoeven snappen zodat je de bullshit van de buitenwereld of van de ander bewust kunt laten voor wat het is? Andermans breinschijterij hoeft de jouwe niet zijn zijn, toch?
Mag je er meteen óók vanuit gaan dat alles van en in jou al oké is en klopt. Hoe fijn is dat?
Geen stuurvrouw maar woorddanseres
Als je goed voor je binnenwereld zorgt en ‘m inricht als je veilige bufferzone heb je er minder last van als de buitenwereld te dichtbij komt. Wanneer er weer iets wordt geroepen of gebruld kun je je daar terugtrekken, op die plek waar het lekker toeven is. Met of zonder glitters, toeters of bruisballen.
Waarmee je niet laf bent door je terug te trekken, maar waarin je juist heldhaftig bent door voor jezelf te kiezen en het bij jezelf te houden. Dat is soms al groots en moeilijk genoeg. Daar help ik je graag bij, als woorddanseres en als zinvinder. Elk woord is belangrijk en kan iets anders betekenen.
Een ander licht werpen.
Fijnbedraad: niet spellen maar spélen.
Ontdekken wie je bent met taal als instrument.
Als jij begrijpt waar jouw gedachten en emoties écht over gaan en hoe ze zijn verweven met de menselijke ervaring en jouw kijk daarop, worden ze een logisch geheel van je eigen zinnigheid.
Zin om dat te ontdekken? Plan een Speelkwartiertje. Ik ont-moet je graag 😉
