Workshops. Hoewel ik het heerlijk vind om mensen in mijn Zoomschermpje te zien, te spreken en te horen wat ze beweegt, vind ik het diep van binnen vervelend om er zichtbaar mee te MOETEN zijn. Iets met valse moetjes en geleuter.
Het gaat me niet om het zichtbaar zijn. Sinds 2010 schrijf ik de sterren van de online hemel over alles wat me beweegt, waarbij ik de kwetsbaarheid niet schuw. Waarbij kwetsbaarheid gaat over de nietsontziende eerlijkheid richting mezelf, zonder zielig te willen zijn. Reflectie in optima forma, zonder openliggende wond. Mijn strepen zijn verdiend en doorleefd en nee dank u wel, ze hebben geen korstje.
Wanneer ik echter een post schrijf die ook maar riekt naar verkoop, verschijnt er een leger krekels. Zo ontstond er eventjes weerstand om kostbare tijd en schrijfwerk nog in de socials te stoppen. Er groeide een laag moetjes die er niet om logen.
Ik besprak het met mijn ondernemerscoach, die geen goeroe is. Ze vroeg mij of ik ook nog wel eens “gewoon” schrijf.
“Op de socials?” vroeg ik.
“Nou nee,” antwoordde ze, “schrijven om het schrijven.”
Toen ik erover nadacht realiseerde ik me dat ik nog wel schrijf, maar dat ik heel vaak schrijf met de gedachte om er een “post” uit te schrijven. In elke gebeurtenis zie ik een verhaal waar mijn social alter ego een post uit kan toveren.
Maar moet dat ook?
Schrijven is als Haarlemmer olie voor mij. Voor meerdere kwalen toepasbaar, makkelijk wendbaar en altijd soepel, rond en beweeglijk. Het stelt me in staat om ruw werk uit mijn bovenkamer vrij te vertalen naar iets behapbaars dat zich in taal laat smeden.
Altijd eerlijk en ongefilterd.
Maar wanneer die olie zich als modderige slib of klonterige drek gaat gedragen omdat er vanuit dat schrijven ook dingen móeten, transformeren mijn vertellingen naar cognitieve stukjes die als kant-en-klare therapie worden aangeboden.
Hier even tekenen, alstublieft.
Toch weet ik dat schrijven werkt. Echt schrijven. Vanuit je hart, je tenen of je buik. Zonder doel of resultaat, anders dan schrijfplezier ervaren. Soms vanuit je schoenen. In de afgelopen week bood ik een paar sneakers aan op een verkoopplatform, doordat mijn rug schreeuwde dat het eens afgelopen moest zijn met dat gerammel zonder zachte bodem. Mijn wervels kraakten van de aggetaasie.
De Skechies kregen een nieuwe eigenaresse. Bij de verzending van het stel had ik een verkeerde doos gebruikt. Een ander merk. Nou, dat heb ik geweten. Daar vonden die schoenen iets van.
Spontaan begonnen ze te mekkeren, over spelen en sporten en het verschil ertussen. Na veel getwijfel en gemuts met mijn eigenste Annie (kan dit wel/wat zal diegene ervan vinden/is dit geen verkapt verkoopgedoetje) kwam er tóch een briefje namens de Skechies. Ik stopte het in de doos, vol vertwijfeling. Waar was ik mee bezig? Waar sloeg dit op?
Enkele dagen later ontstond een mailwisseling.
Dáárin zit de magie, lieve mensen.
Magie bevindt zich slechts twee stappen van je vandaan. Je vindt het wanneer je het resultaat durft los te koppelen van je doel en als je nieuwsgierigheid groter blijkt dan je angst om het fout te doen.
Wat gebeurt er met jouw schrijfwerk, wanneer je er een doel of resultaat aan koppelt? Ik vraag dit voor een vriend.
Mijn EigenWijze mail moedigt je elke week aan om te schrijven en te onderzoeken met je pen en papier. Geen opvolgmelk of funnelfuik: gewoon fijn leeswerk.
