“Doe nou eens gewoon en niet zo gek” tetterde Annie.
Annie is het zure stemmetje in mijn hoofd dat soms opkomt. Ze heeft overal kritiek op. Vooral wanneer ik aan iets nieuws begin. Twee jaar geleden wandelde ik door Alkmaar, samen met Esther Bekker en drie andere leuke vrouwelijke ondernemers. We kuierden wat en Esther bracht ons in beeld. Op zulke momenten komt Annie de boel verzieken.
“Doe nou eens gewóón”.
Dan kom je eens leuk op de foto,” beet ze me toe. Venijnig kreng.
Het eerste deel van de wandeling lag ik met mezelf overhoop. Zat op een bankje en het liefst had ik een groot kussen voor mijn hoofd gehouden. Wat ik deed, voelde als poseren. In een steegje belandde ik bij een tafeltje met gekke vaasjes én een peperplantje. Mijn hart veerde op. “Hola, guapa, je mag wel wat pittiger,” klonk er.
Dáár was hij hoor, Jóse Jalapeno. In Alkmaar. Natúúrlijk. Ik pakte een vaasje en drukte het pepertje weg. Effe je muil houden, ja. Klik-klak. “Ja leuk!” riep Esther.
Die zag wat ik niet zag. Ik ging open.
In het steegje achter de vaasjes lag een deurklopper in de vorm van een elegant dameslaarsje. Er verscheen een grijns op mijn gezicht, want ik kreeg er beeld bij. Geen damesbeen maar een oude nukkige soldaat met een grote witte snor en een gedeukte helm. Narrig schopte hij met zijn laars tegen de deur, met een woeste brul om koffie.
En rap een beetje.
Zo werkt dat.
Elk voorwerp z’n verhaal en dat wordt tot een complete 3D film gemonteerd in mijn hoofd. Waar van alles binnenhupst en langs mijn frontaalkwab walst. Vervolgens griste ik een zwarte gieter van een tafeltje en hield dat bij mijn oor.
“Kijk, zo sijpelt het verhaal dus naar buiten,” lachte Esther.
Even later kwamen er twee gedachten op.
“Is die voorwerpenkul niet een beetje flauw en uitgekauwd?”
“Hier kun je je geld toch niet mee verdienen?”
Soms waait er nog een overtuiging voorbij dat werken met voorwerpen niet echt is of kan zijn. Zoiets kan niet. Het is complete onzin want het kan wel. Maar soms voelt mijn werk teveel als spelen en daardoor vind ik het verkopen van ‘spelen’ soms een beetje raar. Tegelijk is spelen is me zoveel waard, dat ik er mijn vaste baan voor opgaf. Dus is het oké om er geld mee te verdienen? Hell yess!
Mensen die al met mij werkten, wéten ook dat er iets bijzonders gebeurt wanneer ze in gesprek gaan met een voorwerp. Er wordt iets blootgeletd, zichtbaar gemaakt en in werking gezet. Onherroepelijk en niet meer terug te draaien.
Dat maakt spelen ontbetaalbaar.
Niet raar of goedkoop.
Ook een keertje spelen? Met taal of gedoe uit je brein? Plan een Onderonsje. Dat is een ander woord voor kennismaking. Het is gratis en vrijblijvend: je zit nergens aan vast.
