“Wow, wat geef je me veel terug,” kreeg ik laatst als cadeautje terug via de mail, als antwoord op een Zetje van Detje.
Het was ook echt een mooie Zet geweest, waarin de drijfveer van mijn klant naar boven was gekomen. Als bijvangst, want de insteek was iets anders geweest.
Zo’n drijfveer geeft je iets terug. Zegt iets over waarom jij de dingen doet, zoals jij ze doet en ze alleen kunt doen omdat jij het bent. Omdat er iets onder zit.
Jij.
Ik vind het mooi, wanneer er iets extra’s ontstaat.
Ook als de tijd eigenlijk om is, of wanneer er nog een vraag oppopt die te mooi is om open te laten.
Olievlek
Een van mijn drijfveren is ‘geven’. Onder die drijfveer woont mijn moeder. Van haar heb ik geleerd om te delen wat je hebt.
Wanneer je je rijkdom deelt, kleurt de wereld een beetje mooier. Helemaal als de ontvanger zelf ook weer iets doorgeeft. Zo ontstaat er een olievlek van klein) geluk en kan iedereen (een beetje) gelukkiger worden.
Mijn moeder had er een rotsvast vertrouwen in.
Die rijkdom hoeft overigens niet altijd je geld of je spullen te zijn. Het kan ook je glimlach zijn, je kennis, je tijd, of je schouder. Je aandacht.
Je doos Kleenex tissues.
Mijn moeder was van vóór de oorlog. Als een echte sinterklaassurprise kwam ze eind jaren twintig van de vorige eeuw ter wereld, als onverwachts tweede kind van een niet-geplande zwangerschap.
Licht
Als schipperskind werd ze grootgebracht op een internaat. Bij de nonnen, waar weinig ruimte was voor licht en luchtigheid. Mijn moeder besloot al vroeg om dat zelf op te zoeken. In het gedeelte waar de ouderen werden verzorgd. Als nieuwsgierig kind vol vragen was ze er een welkom licht.
Mijn moeder kende armoede. Niet zozeer op het schip, daar waren altijd goederen om te ruilen. En ook op de kostschool had mijn moeder het relatief goed.
Maggiblokje
In de hongerwinter belandde mijn moeder echter met haar zusjes en haar broer, samen met haar moeder, in Amsterdam. Zonder vader, die het schip was achternagereisd. Wanneer er ook maar een kruimeltje eten werd binnengebracht, werd dat met het hele blok gedeeld.
Vlak na de oorlog overleed mijn grootvader. Lang kon er niet worden getreurd: mijn moeder woonde inmiddels samen met haar tweelingzusje ergens op een kamertje achteraf in Amsterdam.
Beide zusjes hadden een betrekking als gezinshulp voor dag-en-nacht. Er was weinig geld en mijn moeder en haar zusje hebben jarenlang geleefd op gedeelde porties rijst met ‘n maggiblokje.
Pensioen-zonder-doen
Toen mijn vader overleed, bleef mijn moeder over. Ineens kreeg ze zomaar geld. Een weduwenpensioen, wat later overging in AOW plus een kleine aanvulling van mijn vaders pensioen.
Dat vond ze gek want ze hoefde er niets voor te doen.
Ze hield het geld niet voor zich alleen. Mijn moeder had ontelbaar veel goede doelen. Ook overzee want mijn moeder geloofde in intercontinentaal delen. Het meest werd gedeeld aan kinderdoelen, omdat mijn moeder geloofde dat wanneer je kinderen redt, je de hele wereld redt. Kinderen zijn immers de toekomst.
Ik geef ook
Wanneer ik mensen over de vloer krijg, maak ik eten voor een weeshuis. De goede doelen die ik steun zijn in de regel nagenoeg allemaal voor kinderen. Nu ik dit schrijf zijn de kinderpostzegels net op de deurmat gevallen.
Wanneer ik op een social lees dat je ergens mee zit en ik weet dat ik iets voor je kan betekenen, zal ik dat ook doen. Dan kan je bijvoorbeeld zomaar een e-mail van me ontvangen met een schrijfoefening.
Of ik vraag je om even samen te Zoomen of te bellen zodat je je hart kunt luchten en tegelijk een frisse blik kunt opdoen.
Kost niets, levert schatten op. En lucht.
Het gaat automatisch want het is ingebakken
En als jij bij mij of met mij komt spelen of schrijven, of een zetje afneemt of je Eigen-Wijs in elkaar komt knutselen, geef ik ook meer dan eigenlijk de bedoeling is. Het is dat ik geen businesscoach heb, ze zou me een schop onder mijn kont geven.
Geven zit in mijn DNA, het is een erfstukje. Want net als mijn moeder geloof ik in delen wat je hebt.
Wie deelt, komt nooit tekort.
De slagzin van mijn moeder. Ze had gelijk, want sinds ik berichten post over mijn krakkemikkige ruggetje heb ik al zoveel lieve berichtjes en E-mailtjes gekregen. Met liefs, steun, en van tips tot concrete adviezen en lieve aanbiedingen.
Zo ontzettend helpend en liefdevol.
Ik was er een beetje confuus van.
Tot ik me mijn moeders spreuk her-innerde
Dank je wel, lieve mam. Je had (opnieuw) gelijk.
