Terwijl ik de voorbereidingen tref voor de EigenWijze mail luister ik naar kerstliedjes. Jawel, lieve mensen. Het is februari en tijdens de Kerst had ik er geen mallemeter mee en nu ik mijn baan heb opgezegd zing ik Kerstliedjes mee.
Luid.
Wat Christmas means
Iets met inhalen. En dingen anders doen. Nou ja, niet helemaal. Er waren twee kerstliedjes geweest die ik een tijdje kwijt was geweest en die ik op Tweede Kerstdag terugvond. Of de naam in elk geval. Op derde Kerstdag schreef ik om 5 uur ’s morgens onder begeleiding van die liedjes mijn ontslagbrief naar het ziekenhuis.
Nou ja schreef, eigenlijk hing mijn brief al een tijdje in de cloud. Anders gezegd: op 27 december printte ik de brief, ondertekende ‘m met groene inkt, schreef de adressering op een enveloppe en stopte deze in mijn rugzak.
Gevonden
Het plan was om de brief daar een tijdje te laten, om te zien wat het met me zou doen. Niet te lang natuurlijk, een brief van 27 december kun je niet in mei inleveren. Onderweg naar mijn werk op de fiets – wederom begeleid door diezelfde kerstliedjes – zag ik de humor ervan in. Misschien zou ik de geschiedenis ingaan als de funny lady die ‘n jaar lang met haar opzegbrief in haar rugzak rondliep.
Om tien over twee ’s middags verhuisde de brief uit mijn rugzak richting de zak van mijn uniformjasje. Ik weet nog dat ik dacht: “wanneer ik nu ergens instort met een hartstilstand of zoiets, dan vinden ze die brief. Dat is best een beetje gek.”
“Fah-kit” murmelde mijn buik.
Precies. Ik ben ook een beetje raar.
Het werd drie uur ‘s middags en ik bemerkte onrust rond mijn interne springveer. Er was van alles en niets aan de gang in de ruimte waar ik me bevond, dus ik sprong op met de mededeling dat ik het zou regelen. Wat precies wist ik nog niet. Wandelde door de gang, deed de deur van mijn teamhoofd open, met de brief in mijn hand.
“Ik heb hier iets en het is geen kerstkaart,” hoorde ik mezelf zeggen.
Alles kan veranderen
Dit alles is ruim een maand geleden. In de tussentijd heb ik naar een ander huis gekeken, (het werd ‘m niet) en gebeld met een hypotheekman (en vervolgens mijn online afspraak vergeten. Ik bedacht een JA(ar)woord workshop, gaf er met plezier twee. Ging spelen bij de Toneeljuf, voelde me elke maandag groeien en nóg vrijer worden.
Draaide mijn diensten. Telde af.
Grabbelton
Op 2-2-24 nam ik afscheid, na bijna 18 jaar werken in het ziekenhuis. Nèt niet volwassen geworden.
Ik had verschillende glazen potten meegenomen met daarin snoep, speelgoed en een speeltje. Meer spelen in de wereld, ook in de zorg. Tussen de ritjes als patiëntvervoerder door trok ik met mijn glazen grabbelpot door ‘t ziekenhuis.
Langs alle gangen en plekken waar ik had gewerkt en op plekken waar ik níet had gewerkt. En op plekken waarvan ik me had afgevraagd of ik er had willen werken.
Terwijl ik mijn collega’s uit de pot liet grabbelen, stelden ze me mooie vragen. Waar ik ‘t fijnst gewerkt had bijvoorbeeld. Ik kon het oprecht niet vertellen want op elke plek waren er leuke collega’s geweest en had ik iets geleerd. Overal is immers iets.
Een andere vraag die ik kreeg was welke patient me is bijgebleven. Dat is de dame met haar dochter en het roze koffertje. Nog eentje dan: welke ontmoeting heeft de meeste indruk gemaakt? Dat waren er twee: deze rit en ook deze.
Klassenrondje
Eigenlijk vond ik het een beetje raar om het zo te doen. Je eigen afscheid organiseren. Maar om via de zijdeur te vertrekken vond ik ook zoiets. Wat verrassend was om te doen is om met hulp van collega’s te graven in mijn herinneringen. Terug te kijken naar toen, met de kennis van nu.
Op een gegeven ogenblik stond ik ergens met mijn grabbelpot en toen hoorde ik iemand zeggen: “Je lijkt wel een kind dat jarig is en alle klassen langs gaat, met uitdelen.” BAM. Zo voelde het precies. Uitdelen. Het is iets wat ik graag doe.
Zetje van Detje
De glazen grabbelpot heb ik achtergelaten bij de hoofdreceptie. De komende dagen kunnen mijn oud-collega’s ook nog een “Zetje van Detje” halen.
Wat ik nu ga doen
Aankeutelen, prutsen en experimenteren met dat heerlijke rare bedrijf van mij, waarin ik ben gestart met 1-op-1 trajecten. Doe vandaag net als ik eens raar. Verras jezelf. Je leest per slot van rekening niet voor niets dit blog. En lief mens: beloof jezelf dit: omarm je rariteiten, je eigen-aardigheden. Het brengt je overal. Wanneer je dat een beetje raar vindt, of lastig, neem dan contact met me op. Zoeken we samen even.
