Bijna 50 jaar overhoop liggen met de vraag “wie ben ik?”
#kanik
Ik kom uit een gezin waarin verslaving een rol speelde en waar wensen, dromen en verlangens niet werden uitgesproken.
Als kind voelde ik me geliefd; tegelijk werd ik niet gezien. Vaak trok ik er in mijn eentje op uit met een poppenwagen vol boeken. Weg van de grote mensen want die vond ik raar. Ze vertelden bijvoorbeeld tegenstrijdige dingen. Als sensitief kind las ik gezichten en lichaamstaal. Daardoor zag ik dat er maar weinig klopte van wat volwassenen me vertelden.
Met mijn rijdende “bibliotheek” kon ik vluchten uit een wereld die niet van mij was. In boeken versmolt mijn fantasie zich met mijn eigen werkelijkheid. Daar kon ik ontsnappen, ver weg van het hier en nu.
Ook later als volwassene bleef ik vluchten. Ver weg van hier-en-nu. Doordat ik me op anderen ging richten, raakte ik de verbinding met mezelf kwijt. Ik vergat wie ik was en ik wist dus op den duur niet meer wat ik zelf nodig had, waardoor ik niet goed voor mezelf zorgde.
Verdween in verslavingen. Het leven werd vlak, terwijl ik als kind juist zo speels en uitbundig was geweest. Vol fantasie en verhalen. Want als ik niet aan het lezen was, verzon ik verhalen, onderwijl in bomen klimmend of ondersteboven hangend aan het klimrek, omdat de wereld er op die manier altijd anders uitzag.
Fris. Anders. Passend.
Ik kwam thuis in mijn lijf toen ik weer ging spelen. Ik merkte dat ik in dingen kon opgaan. Precies zoals ik had gedaan als kind. Niet iets spélen; het zíjn. Hupsend op de vloer als kano ontstond er een diep verlangen om mezelf uit mijn polyester harnas – wat ik notabene zelf had gecreëerd – te bevrijden. Als kano leerde ik dat de menselijke ervaring ontstaat wanneer we iets ervaren en wat er gebeurt als we daar met onze gedachten een oordeel op leggen. Als mensen maken we onszelf onnodig groot. Met ons ego beredeneren we dat wij ons als mens door het leven bewegen. Misschien is het wel andersom. Stroomt het leven door ons wezen heen als ketting van ervaringen en gevoelens, die we ons hele leven mogen voelen.
Nu ik dagelijks ervaar dat elke emotie en gedachte door me heen stroomt en zich een weg door mij vindt, overweldigt het mij niet meer. Dat verschil geeft enorm veel energie en vrijheid!
Door met gedachten en ‘interne gedoetjes’ te spelen en door elk gedoe een stemmetje te geven waardoor het iets kan zeggen, maak ik elke keer opnieuw contact met het speelse kind in mij. Dan ís het leven niet moeilijk en daarom speel ik. Om te blijven voelen wat er speelt, in mij. Ik combineer het met woorddansen, iets wat jij misschien wel schrijven noemt. Zo orden ik mijn gedachten.
Via de weg van spelen vond ik twee oude oude kameraden uit mijn kindertijd terug: fantasie en verbeelding. Waar ze vroeger als “teveel” werden bestempeld, zet ik ze tegenwoordig in om mijn klanten te laten ervaren dat fantasie je verder brengt dan de vraag hoe het zover is gekomen.
Da’s een kennismaking. Kost niks en ik verkoop je niks.
De EigenWijze mail: elke week een dosis eigen wijsheid in je inbox.
Geen spam. Beloofd. #pinkypromise
© Odette Wolff -Fijnbedraad 2024
Fotografie: eigen materiaal en foto’s gemaakt door Esther Bekker fotografie, waarvan sommige bewerkt door Odette. De illustraties zijn van Mariët van de Merwe-MMM-Illustraties
