Ik kan niet zeggen dat er iets in mijn leven ontbrak. Of dat er iets miste. Wel was ik ongelukkig. Ik kon alleen niet bedenken waarom. Mijn leven was prima, ik had een huis en dus een dak boven mijn hoofd, er was een lieve man, een geweldige zoon en een lieve schoondochter. Ik had werk. Wanneer ik naar andere mensen om me heen keek vroeg ik me af hoe zij dat deden. Voluit leven, in optimisme.

Op mijn pad, waar ook naartoe, leek ik steeds dezelfde dieren te zien. Wanneer ik naar mijn werk fietste, maar ook als ik met de bus of metro reisde. In eerste instantie zag ik vooral kraaien. Het maakte me verdrietig, omdat ik toen nog geloofde dat deze vogels de dood representeren.

In de lente leerde ik dat de kraai een krachtdier is en zeer beslist geen boodschapper van de dood. De kraai nodigt je uit om je eigen stemgeluid te gebruiken. Juist, jouw eigen unieke geluid. Voor de één is het geluid van de kraai krassend, voor de ander een genot om naar te luisteren. De kraai vraagt je om naar binnen te keren en eens goed naar jezelf te kijken, te luisteren en je af te vragen welk geluid jij maakt, welke unieke eigenschap je zelf bij je draagt, wat jij tot jouw unieke persoonlijkheid maakt.

Met dit inzicht ontdekte ik, dat wanneer ik meer van binnenuit zou leven, dat ik mogelijk  meer belangrijke inzichten kon ontvangen. Meer leven naar mijn innerlijke natuur. Ik leerde dat wanneer ik vanuit mijn bedoeling leef, dat mijn persoonlijkheid en mijn natuurlijke eigenschappen en kwaliteiten beter tot zijn recht komen:

ZIEN

“Nou ja, dat ziet ook niemand,” zei een mevrouw tegen mij deze zomer in het Twiske, toen ik bijna struikelde over een petieterig  vergeet-me-nietje dat vergroeid was in een houten brugdeel. Precies. Ik zie de dingen die niemand anders ziet. Dat vergeet-me-nietje, maar ook de voluit bloeiende lobelia in een kapotte stoeptegel. En dat is best een beetje gek, wanneer je bedenkt dat ik niet beschik over goede ogen.

LEZEN: als kind lukte me dat al uitstekend. Gezichten, houding, accessoires, auto’s. Het was handig voor mij en volwassenen vonden het leuk, doordat ik feilloos kon beschrijven hoe iemand zijn koffer zou inpakken, of zijn woning had ingericht. Het klopte altijd. Ook nu klopt mijn bevinding vaak. Ik durf er ook meer naar te luisteren. Ik zie het als mensen ongelukkig zijn en de schijn ophouden. Maar ik zie het ook als mensen inwendig dansen, hun ziel juicht en ze van binnen intens gelukkig zijn, al kijken ze ogenschijnlijk onverschillig.

LEREN: een groot deel van mijn bestaan bestaat uit leren, lezen en willen weten. Dat is altijd al zo geweest. Als ik erover praat, dan gaat mijn lichtje aan. Ik ben mijn hele leven al een boekenwurm, kan me een leven zónder niet voorstellen. Van mij circuleert een foto als kind, met mijn poppenwagen. Onderin een laagje boeken. Ik liep niet met poppen, daar had ik een bloedhekel aan. Poppen hebben gezichten zonder mimiek, die begreep ik niet.

ANDERS: Ik was dat meisje dat hele middagen met mijn poppenwagen opgeklapt tegen een elektriciteitspaaltje aan zat te lezen. Diep weggedoken in mijn eigen wereld zwierf ik overal en nergens. Op mijn negende kreeg ik een bril met meerdere dioptrieën. Dat hield het lezen niet tegen maar doordat mijn hulpstuk bron van pesterijen werd, heb ik die bril tot voor kort intens gehaat en droeg ik contactlenzen. Ook toen dat eigenlijk niet meer ging wegens droge ogen. (Leeftijdsdingetje).

Mijn diepzieltocht bracht me terug bij mijn natuurlijke kwaliteiten. Daarnaast gaf het mij een belangrijk inzicht. Ergens in mijn leven heb ik iemand achtergelaten. Alleen gelaten, misschien zelfs wel in de steek gelaten. Toch mocht ik bij haar terugkeren, bij de allerbelangrijkste persoon die er altijd al was en is geweest. Mijn innerlijke nerd, mijn heerlijk eigenwijze brillenkind. Het kind dat las, zag en wist.

Als verse vijftiger heb ik besloten om haar te omarmen en haar alle liefde en ruimte te geven die ze nodig heeft. Ik ga haar koesteren en beschermen, opdat zij mij mag blijven voeden met haar eigenwijze geest en haar verrassend andere kijk op de wereld, op de mens en op situaties.

Ik werd vijftig dit jaar. Meer dan ooit besef ik me dat ik dit leven HIER en NU mag leiden en dat ik reeds alles om me heen heb, wat nodig is. Mezelf, in mijn ware zijn.

Ware kracht is wijsheid die voorkomt uit de herinnering aan je reis. Wijsheid ontstaat uit de herinnering aan de wegen die je in andermans schoenen hebt bewandeld.