Maandagmorgen, kwart voor zeven. Gekleurde lichtjes schijnen door het wolkendek, dat over Amsterdam is getrokken. Op slag krijg ik kippenvel.
Ja, ik houd van vliegtuigen. Niet op elke twee minuten maar zo af en toe wel. Het maakt indruk. Het maakt me nietig. Weet ik hoeveel kilo’s staal die zomaar omhoogkomen, zweven en wel tot zesendertig uur in de zon boven de wolken kunnen verblijven.
Het is oktober, ik fiets naar mijn werk in de donkere ochtend die de herfst tijdens zijn introductie met zich meebrengt. Meestal vlieg ik dan zelf ook. Naar Spanje. Barcelona. Ik mis haar. Haar dynamiek en haar corazon die de mijne zo liefdevol en hartelijk heeft omsloten.
Terwijl ik omhoog kijk vanaf mijn wiebelig fietsje, hier en daar een obstakel of hekje ontwijkend, voel ik de heimwee omhoog kruipen. Vanuit mijn maag zeurt het wat en ‘t draalt zachtjes langs mijn luchtpijp naar boven, om als gegeselde zucht aan mijn mond te ontsnappen.
Ja, ik hou van vliegen. Ondanks het mileudelict, dat er aan vast zit. Ik vind vliegen écht fijn. Misschien wel omdat ik het zelf niet kan. Het is best gek want in mijn aardse leven houd ik graag de touwtjes (en/of het gaspedaal) in eigen beheer en bij vliegen gaat dat niet. “En als je dan neerstort?” vroeg een vriendin ooit. “Nou dan ga ik dood terwijl ik iets doe wat ik heel graag doe, namelijk vliegen,” antwoordde ik. Zo zit ik er dus in, in zo’n aluminium vogel.
De pret begint ná de security. Dat vind ik namelijk wél heel eng. Een set mensen in uniform, die van tevoren niet samen hebben afgesproken wat goed is of niet. Je doet het dus altijd fout. Zodat zij er iets van kunnen zeggen. Flesje mee oh nee, juist niet. Riem af, nee, toch niet. Schoenen uit, oh wacht, nee, nu hoeft het niet. Meestal trek ik mijn domste gezicht op en hoop ik op clementie. Sinds ik het einde van de veertig passeerde met mijn grijze bolletje lukt me dat.
Terwijl ik het parkeerterrein van mijn eigen ziekenhuisje op rijd, zie ik het volgende vliegtuig over komen. Zachtjes blikkeren oranje en groene lichtjes door het wolkendek, waar inmiddels wat ochtendlicht doorheen piept.
Met een brok in mijn keel zwaai ik even.
