Brief

Deze week bedacht ik een nieuwe schrijfoefening. Het zou een dialoog worden tussen gevoel en verstand, met woorden die gevoelens uitdrukten en die een beweging zouden maken. Let wel: zouden.

Er kwam iets anders. Logisch en volkomen natuurlijk. Wanneer ik ga schrijven komt er altijd iets boven wat van binnenuit gezien en gehoord wil worden. zo ook deze keer en dus ontving ik een brief.

Hallo Odette,

Hier jouw angst. Ik ben er regelmatig en dat vind je niet fijn. Jij bent bang van mij. Boos op mij. Als ik voor je sta, voel ik jouw weerstand. Ik mag er van jou niet zijn en dat vind ik pijnlijk.

Jij denkt dat je veel alleen moet oplossen. Hulp vragen vind je een dingetje. Als jij het even niet meer weet, vlucht je in je hoofd. Daar wacht ik op jou. Tevreden en rustig.  Zo kan ik je aanjagen, want dat is wat ik doe. Daarvoor ben ik gemaakt en ik ben er gewoon goed in om jou achter je vodden aan te zitten of alles wel geregeld is. Je kunt niet zomaar op je kont gaan zitten en verwachten dat ik stil word. Dan ga ik je vragen stellen.

Wanneer jij opstaat om dan toch even te kijken of de wasmachine klaar is, roep ik  ‘bingo’. Dan is het weer gelukt. Mijn persoonlijke jackpot is als je op je telefoon gaat kijken. Om te zien of er reacties zijn of mail.

Dan ga je scrollen en in no time heb ik je waar ik je hebben wil. Afgeleid van je ware zelf en je eigen boodschap. Dan voel ik je hart sneller kloppen en je ademhaling gaat omhoog. Tof he? Hoe dat werkt?

Ik regel het feilloos, onzichtbaar en met liefde.

Want jouw vijand kan immers overal zitten en dat moeten we niet hebben. Daarom ben ik bij jou.  Stel je voor dat je door de mand valt! Dat mensen te weten komen dat je gewoon maar wat doet. Moeten we niet willen. En dus leid ik je graag af met vragen of alles wel goed geregeld is. Of het goed zit, de agenda helder is en of je alles goed hebt voorbereid.  

Ik bescherm jou. Met hart in ziel, vol vuur sta ik geheel in dienst van jou. Misschien ga ik daarin soms wat ver. Want soms denk ik een vijand te zien en sta ik gereed, maar dan ben jij het gewoon zelf als je niet op jezelf durft te vertrouwen. Ja, daar schrik ik van. Daarvan gaan helaas ook mijn alarmbellen af. Ik houd zoveel van je dat je werkelijk voor alles wil behoeden. Soms schiet ik daarin door.

Sorry.

De laatste tijd voel ik echter iets anders. En daar schijt ik nou weer bagger van. Het heet vertrouwen en ik zie het van je gezicht af glimmen als je aan het spelen bent. Via een glimlach. Spelen vergroot jouw zelfvertrouwen. Op die momenten komt er een schaterlach omhoog en dan weet ik gewoon dat je mij uitlacht. Ik ben bang van jouw zelfvertrouwen.

Het haalt de macht die ik over je heb, weg. Het maakt mij boventallig, overbodig.

Dan lukt het me niet meer om jouw ademhaling omhoog te krijgen. Wanneer jij zelfvertrouwen hebt, woont je ademhaling in je buik. En daar kan ik niet bij. Dat maakt mij onrustig. Jij met je vertrouwen. Het is vergroot en ik begrijp het niet. It scares the shit out of me.

Want als jij zelfvertrouwen hebt, waar blijf ik dan? Wat moet ik nou als jij voortaan op jezelf gaat vertrouwen?

Gegroet,

Je angst

Lieve jij,

Heb jij dit blog gelezen en kun jij wel wat zelfvertrouwen gebruiken? Laat het me weten. Mijn naam is Odette en ik ben grootgrutter in eigen-aardigheden. Ik bied ruimte om jouw verhaal in een ander perspectief te zien.