Lieve Odette,
Hier je ontslagbrief. Dat roze papiertje, wat je op woensdagmorgen 27 december 2023 hebt geprint. Je ondertekende mij met groene inkt.
Eerst hing ik in de Cloud. Of eigenlijk niet, want ik logeerde in je hoofd. Je had mij al lang geschreven, opgesteld. Ik hoefde alleen nog even te worden overgetikt en te worden geprint.
De kleuren die je me gaf vond ik mooi, symbolisch. Liefde en toestemming. Het voelde betenisvoller dan dat ik mijn zusjes en broertjes papier had horen zeggen. Ja, wij kletsen hier in de papierlade. Sommigen van ons worden bedrukt met tarotkaarten en soms zijn we een agenda of programma. Er zijn maar weinig van ons die echt iets betekenen. En ik mocht jouw ontslagbrief zijn.
Je stopte mij in een envelop en even later hing ik in je rugzak. Dat was best wennen, want onderweg werd ik duizelig. Je nam me mee in de rugzak en halverwege de dag had je een verrassing voor mij want ik belandde in de zak van je uniformjasje. Jij en ik schrokken want beiden hadden we ingecalculeerd dat ik nog een tijdje in je rugzak zou wonen. Geen moment heb ik in elk geval gedacht dat je mij zou inleveren.
Volgens mij schrok je zelf ook een beetje. Toen je in de kamer van je leidinggevende opmerkte dat ik geen kerstkaart was. Ik ben trots op wat je hebt gedaan want het is niet makkelijk om na bijna 18 jaar uit te stappen en voor jezelf te kiezen.
Tijd. Rust. Ruimte.
Ik voelde de opluchting door je vingers stromen, toen je mij overhandigde. Je schouders zakten en je gezicht verzachtte. De permanente frons tussen je wenkbrauwen leek te krimpen.
Jij krijgt nu ruimte om aan te klooien, te prutsen en te proberen. Los van de drempels en de randjes waarbinnen je in het ziekenhuis moest bewegen. Diezelfde gangen van het ziekenhuis vertellen je jou dat ze je zullen missen. Dat het holler zal klinken wanneer jij er niet meer fluit. Ook de liften zijn bedroefd: wie gaat er nu walsjes doen met de kleurrijke patiënten die er zijn? Wie neemt de bedden aan de hand, om ze liefdevol in hun opslag te zetten, stekkers erin zodat ook zij weer kunnen opladen van de last die patiënt heet?
Het zij zo.
Inmiddels ben ik gescand (zonder handtekening) en je hebt een antwoord op mij ontvangen. Geheel geautomatiseerd. Enerzijds vond je dat pijnlijk door het onpersoonlijke en betekenisloze, wat eruit sprak. Tegelijkertijd weet je nu precies waarom je er vertrekt.
Dag Odette, het is 1 april: klaar om uit te stappen. Houd je hoofd recht, schouders naar achteren en wees trots. Dat ben ik ook.
Dank je wel dat ik jouw opzegbrief met een ziel mocht zijn.
PS: Op 1 april 2024 eindigde mijn dienstverband in het ziekenhuis en kon ik me fulltime toeleggen op het schrijven met voorwerpen. Dat vond mijn ontslagbrief zo gaaf, dat ze mij een bemoediging stuurde.
