Moed om te vallen

Hoofd. Hart. Bekken.

‘t Praat allemaal lastig, met elkaar. Het bekken wil iets, doet. Neemt actie. Het hart voelt iets, het weet heel goed wat en toch verzint ‘t hoofd er ongevraagd een flauwekulverhaal bij, wat niet noodzakelijkerwijs hoeft te passen bij het gevoel wat in het lijf ontstond. Of nog aanwezig is. Wonderlijk.

Aandacht.

Ook als je met je aandacht in jezelf bent, bij jezelf kunt blijven, kun je evengoed bij de ander zijn. Sterker nog: je kunt een betere gesprekspartner zijn. Geworteld want als je geest ongeworteld even niet oplet, vliegt ze weg, neemt je aandacht mee en weg ben je. Naar buiten, naar boven, naar de was. Weg, contact.

Zenuwstelsel versus emoties.

Autonoom, (para) sympatisch gebeurt er van alles in ons lijf. Gewild en ongewild, ongecontroleerd. Er huist dynamiek en er kan worden uitgewisseld en samengewerkt naar ontspanning, via spel. Wat zit waar? En waar voelen we dat? Kramp kun je voelen in je keel en in je buik. Maar een samentrekking is ook te voelen in je oren, wanneer je je ogen open spert in verwondering. Of verrassing. #noumoe

Er gaat een wereld voor me open. Ik, die voorheen nog uit twee delen bestond. Mijn hoofd wat tegen mijn lijf vertelde wat het moest doen. Mijn hoofd ontvangt nu heel andere boodschappen vanuit het bekken en het hart, en wat mijn hoofd ook probeert in haar vertaling, mijn hele wezen voelt dat het panklare onzin is.

Spelen

De afgelopen dagen beleefde ik de Moed om te falen, opleidingsdag drie en vier. Twee dagen mocht ik me onderdompelen in alles over hoofd, hart, bekken, aandacht, toelaten en emoties. Wat mij betreft zouden we deze stof op school geleerd mogen krijgen. Omdat het zo ontzettend waarde(n)vol is en vreugdevol vóelt om vanuit je hele wezen in harmonie te mogen leven.

Te mogen spelen met emoties, als volwassene. Verliefd een pond sperziebonen bestellen. Met liefde een fictieve heg van een nog fictievere buurvrouw compleet versnoeien en vernachelen, in adoratie. Omdat ik haar zo graag zie. Met een tic een denkbeeldige bus instappen en verwonderd merken dat iedereen gezellig met je meedoet. Via luid en hardop vloeken mogen reizen naar diep verdriet, van bulderen van het lachen glippen langs het randje van de angst, op weg naar uitzinnige vreugde. Op zoek mogen, op verkenning naar ruimte en de lol. Spelen met emoties.

Dit opleidingstraject beschouw ik als een cadeautje en in stilte bedank ik mezelf omdat ik het mezelf gunde. Destijds in december had ik niet kunnen bedenken op welke manier ik in de opleiding zou stappen, of liever gezegd zou inglijden. In zou pleuren. Spelen vanaf de bodem. Hoewel ik het op sommige vlakken doodeng vind, en soms woedend stamp van de frustratie, geniet ik ervan om in een veilige setting in totaal ongemak en dito paniek mezelf in stukjes en tegelijkertijd als geheel terug te mogen vinden.

Schrijven is misschien zilver, spelen is goud. En als het écht écht heel lekker gaat, vind je zomaar je eigen kindersmoel weer terug, in opperste linkmiechelstand. Onbetaalbaar.