Moetje

Onrustig hang ik in mijn tuin. Letterlijk; ik hang gezellig te liggen onder de bomen, in mijn hangmat. In plaats van een ontspannen zondagmiddag te beleven verzint mijn hoofd allemaal redenen waarom ik uit die hangmat zou moeten klimmen.

Het gaat niet eens om huishoudelijke taken; mijn hoofd heeft bedacht dat ik deze zondagmiddag op pad moet, voor een badpak. Spontaan, het kwam zomaar op uit het niets. Een sporty badpak, want wil ik niet eigenlijk al jaren baantjes zwemmen?

Mijn lijf vindt blijkbaar van wel, want mijn voeten vinden zich een weg over de hete klinkertjes naar binnen, (ik ben dus tóch uit die hangmat), op zoek naar mijn telefoon. Welk badpak is praktisch, goed kledend, mooi en betaalbaar? Wat zijn de openingstijden van het zwembad en waar zou ik eigenlijk willen zwemmen? Hoe laat en op welke dagen is er überhaupt baantjes zwemmen? Wat kost zoiets bovendien?

Tot mijn schrik zie ik dat een los kaartje voor baantjes zwemmen op werkdagen tussen 7-12 uur maar liefst € 5,55 kost. Mijn ogen rollen zowat uit hun kassen. Bijna dertien gulden (ja ik reken nog terug). Is dat voor een uurtje? Of mag ik dan het hele tijdsslot in het water blijven? En wil ik dat dan?

Geïrriteerd realiseer ik me dat mijn eerdere zondagse kalmte en rust in het geheel zijn verdwenen. Opgelost en verschwunden. Hou op, mal hoofd van mij. Ik heb helemaal geen zin in baantjes zwemmen. Of in een badpak kopen.

Zo’n te strak onding passen, op een hete zondag, in een altijd veel te krap hokje met hysterisch en te fel licht, waarop de maankraters in mijn dijen akelig zichtbaar zijn en mij gemeen toegrijnzen.
“Dus jij wil geen conditie? Geen goede vorm?” hoor ik mijn innerlijke trainer bulderen.
“Nou nee,” hoor ik mezelf hardop zeggen. “Want dan was ik immers wel blijven hardlopen en mezelf blijven afbeulen.” Ik knik want zo is het precies.

Mijn innerlijke trainer (ik mag Henk zeggen) pruttelt nog iets maar hij kan me wat. Gedecideerd stel ik mijn telefoon in op een lekker podcastje. Over de nog altijd hete klinkertjes hinkel ik terug naar de hangmat. Vastberaden klim ik – redelijk soepel al zeg ik het zelf – terug op mijn paradijselijke plekje.

Mijn basisinstelling mag weer terug naar wat ze is: basis. Alles is oké. Los van alle gedachtenscheten uit mijn hoofd die zich misschien nog zullen melden.

Een diepe zucht verlaat mijn binnenste.