Over drempels en tussendeuren

Het is 1 juli. De eerste helft van 2025 ligt achter me en nu ik omkijk, zie ik geen rechte lijn, overzichtelijk pad of planning. Achter me liggen drempels. De mijne.

Ik ben een energiek typje, of liever gezegd: ik bén energie. Die heb ik ook te volgen en daar heb ik naar te luisteren. Naar mijn buikgevoel. Bij vreugde dóór en bij frustratie kappen. De vraag hierbij was steeds: durf ik los te laten? Om eruit te stappen, als het me niet zinde? Durfde ik.

Waar de naam Fijnbedraad in januari verdween, keerde ze in april terug. Toch leek ze nog niet echt in het licht te stappen. En daardoor voelde wat ik deed regelmatig als een twijfelcircus vol wispelturigheid. De ene dag leek het kraakhelder, de volgende vertroebelde het zaakje.

Van vulpen tot visie

Eerder had ik op mijn falie gekregen van mijn vulpen. Hoe haalde ik het in mijn bolle hoofd om na te denken over een e-notebook?  Terwijl de hele wereld weet dat de werkelijke vennoten in mijn bedrijf ‘vulpen’ heten. Hier schrijven we met hart en hand. In vier kleuren. Die discussie werd de geboorte van iets nieuws: Schrijf je bedrijf. Het ontstond omdat het wilde ontstaan.

En vanuit die energie kwamen mensen naar me toe.

Vanzelf. Precies dát bleek het sleutelwoord. Even erna werd mijn reis naar Portugal uitgesteld. Ineens lag de zomer open. Juni bleek geen Serengeti: vanuit de energie van “Schrijf je bedrijf” vulde mijn agenda zich vanzelf. Met nieuwe klanten. Bleken gewoon Fijne Mensen.

Ik kreeg de kans om dingen te doen die ik anders nooit gedaan of gedurfd zou hebben. Met resultaten die lieten vangen in de ruimte van het onverwachte. Dingen kwamen op me af. Alsof het universum nog eens wilde benadrukken: je hoeft dit niet te dóen, je hoeft het slechts toe te laten. Erbij te blijven.

Terug naar winterkeren

Vandaag keek ik terug naar wat ik in december schreef. Nacht zeven: de maand juli. Met als thema “voorbereiding”. 

Het visionboard uit Winterkeren bevat het plaatje van een uil en verschillende zinnen. Geschreven, geknipt én geplakt. ’s Nachts had ik gedroomd dat ik alleen was, op een perron. Er was niemand: ik reisde in mijn eentje.

Het is precies wat ik de afgelopen maanden heb gedaan: sellef doen.

Natuurlijk kan ik sparren met andere ondernemers en stel ik vragen aan mijn eigen ondernemerscoach. Maar at the end of the day ben ik degene die de knoop door heb te hakken. Het is aan mij.

In dat jaarboek staat óók letterlijk: probeer niet te voorzien of te voorspellen. Wéér een waarheid. Want zodra ik begin te plannen slaat het zaakje dood. Ook bij Schrijf je bedrijf, toen ik het meteen effe voor de hele zomer wilde invullen.

Dat is niet aan mij

Ik leef in het moment en daar past geen planning bij. Zelfs het uur dat volgt, anders kan voelen voor mij dan het uur ervoor. En ja, dat is lastig. En toch werkt het en dat weten mijn klanten ook. Een planning klopt daar dus niet bij.

Bij het plaatje van de uil stond ook: Ik help anderen graag hun sprankel terugvinden. Daarin heb ik zelf ook iets te doen: dus zelf óók blijven spelen. Lullen met mijn spullen bij levensvragen of kwesties. Daar komen altijd goede antwoorden uit. Dus ook voor mij.

Het laatste drempeltje heette terminale serieusheid. Er kwamen serieuze klanten aan mijn deur en die moest ik natuurlijk wel iets serieus bieden. Waardevol enzo. Helemaal vergeten dat ze kwamen om juist iets anders te ervaren. Sprankelen zónder piketpaaltjes. Tadaaa!

De tweede helft: leren van gier en hagedis.

Wat neem ik mee de tweede helft in? De kracht van de gier, die de cycli van leven, sterven, levenslessen verteren kent. De gier zuivert en ruimt op om los te komen van oude staten van zijn. De hagedis brengt me bij mijn vuur. Bij mijn vermogen om te creëren.

Vraag-van-Aag

Wat speelt er zo bij jou, halverwege dit jaar? Welke drempels heb jij in de eerste helft genomen en welke schuif je nog wat voor je uit?