De kunst van nieuwsgierigheid

Ik werkte ooit als rolmaat/karduwoloog in het ziekenhuis. Ehh patientvervoerder.

Dat betekende: veel gesprekken met mensen. Ook met personen die ik in het gewone leven voorbij zou zijn gelopen. Juist in die vluchtige ogenblikken tussen bed en afdeling ontdekte ik hoe ongelooflijk rijk een gesprek kan zijn als je écht nieuwsgierig bent.

Zo was er ooit een man met foto’s van twee kindjes op zijn nachtkastje. Tijdens de rit naar de OK vroeg ik hem ernaar. Zijn kinderen bleken in Berlijn te wonen, bij zijn ex. De volgende dag zouden ze op bezoek komen. Zonder gedoe: er was een goede verstandhouding.

Op de OK aangekomen stelde hij mij eeen vraag.
“Wat lees jij?”
Ik schoot vol: zo’n onverwachte, prachtige vraag.
Vertelde dat ik in meerder boeken tegelijk las, omdat ik afscheid nemen van een boek lastig vind. Op die manier houd ik wat “tegoedjes”.

Bleken we dus allebei te doen! En in tegenstelling tot wat andere mensen hierin ervaren, bespraken wij de lol en het plezier dat we ervaarden in het samenvoegen van verschillende verhalen of personages in ons hoofd. Zo ontstonden nieuwe verhaallijnen: wat als Lenu (Elena Ferrante – De geniale vriendin) Marie Curie als buurvrouw had gehad?

Mijn collega was al afgehaakt. In nog geen vijf minuten hadden we een heel leven besproken vanuit foto’s van kinderen, via boeken en reizen. En de dingen die we zouden doen, als we niet in dat ziekenhuis werkten of lagen.

Toen we terugliepen kreeg ik nóg een vraag.

Mijn collega. Hoe kon ik zoveel diepgang brengen in een gesprek van nog geen tien minuten?
Destijds wist ik het ook niet.
Nu wel.

Diepgang schuilt in de oprechte nieuwsgierigheid.

Ieder mens wil gezien en gehoord worden. Nieuwsgierig blijven naar de persoon tegenover je geeft speelruimte om het over iets anders te hebben.

Diepgang woont niet in de vraag hoe het met je gaat. Die vraag komt voort uit een systeem waarbinnen we ons amper kunnen bewegen. Die bol staan van drukte, moetjes en de sociaal gewenste antwoorden.
“Drukdrukdruk.”

Diepgang vormt zich in de kronkelige gangetjes van nieuwsgierigheid. Door iets te vragen waar je zelf het antwoord niet op weet. Een verdwaalvraag.
Laat je eens verwonderen: als je oprecht nieuwsgierig blijft, komt zo’n vraag vanzelf boven.

Stel deze week eens een verdwaalvraag aan iemand anders. Een collega, klant of buurvrouw. Een vraag die je misschien normaal gesproken niet stelt.