Odette Wolff
Odette Wolff

Sinds 2010 draag ik de naam Lettersmid. Ik schrijf over alles wat in mij leeft. Het liefst vind ik woorden die nog niet bestaan, waarbij ik me niet laat leiden door grammatica of spelling.

Suikerberg

Mark Suikerberg. Sinds eind augustus zit hij af en aan op mijn keukentafel. Zijn benen bungelen onrustig voor- en achterwaarts. De man kenmerkt zich door onrust. As always.

Hij houdt mij in de gaten omdat ik enkele jaren Feestboek van mijn account heb verwijderd. Weggemieterd. Weg met alle datazooi uit het jaar kruik. Het dient me niet, het schept alleen een zwaar gemoed omdat er zoveel foto’s en onzinnige berichtgeving van mijn hand ergens moeten worden opgeslagen. Mijn digitale vingerafdruk mag best wat kleiner. Net als mijn schoenmaat.

Ik heb uitgerekend dat je, voor elke like die je ooit hebt gegeven, ongeveer een kwartier bezig bent om die weer te verwijderen. Heb je dingen ooit leuk gevonden? Gefeliciteerd, wanneer die instanties of clubjes al lang met facebook zijn gestopt kun je ze evengoed nooit meer “ont-leuken”. Maar je krijgt er wel reclame voor. Ongevraagd en de sticker “liever niet” die je in je instellingen had geparkeerd, wordt feilloos omzeild.

Hij zat er dus weer, met wederom die rusteloze benen. Zwiepend van voor naar achter. Ik weet dat ik druk kan zijn, maar onze Mark S van feestboek wint het op alle fronten.

“Je hebt wel erg veel verwijderd hé?” vraagt hij met een schuine blik die ik niet kan peilen maar die ik inschat op serieus. “Maar liefst alle jaren van 2012 tot en met 2019!”
“Ja und?” antwoord ik.
“Dan weet je dus ook, dat je niet teleurgesteld moet zijn doordat je herinneringen van Facebook óók een beetje leeg zijn,” zegt hij met iets wat op een meelevende blik lijkt.

Ik schiet in een bulderende schaterlach en verslik me in mijn eigen speeksel.
“Laat naar je kijken Mark,” zeg ik – op mijn beurt vriendelijk en meelevend.

“Mijn herinneringen zijn weer van mij en ze zitten in mijn hoofd. Fragmentjes goud, gevangen in mijn fotografisch geheugen en gecategoriseerd in de beeldbank. Alleen meneer Alzheimer kan daar ooit nog iets aan doen,” knipoog ik.
“Eet dat,” vervolg ik venijnig.

Mark S. springt van mijn keukentafel en gaat af via de zijdeur. Niet langs start, geen 200 euro.
Dag, Mark.

Meer blogs:

Gemakkelijk – of doemaarwatteritis

Eigenlijk is het verneukeratief. #excuseer Wanneer jij iets heel gemakkelijk kunt, (simpelweg omdat het naadloos past bij wie je bent en wat je

Lievelings

Wat doe jij eigenlijk het liefst?” vroeg iemand mij laatst. Ik vertelde ik dat ik ontzettend veel dingen leuk vind en dat

Eigen-waarde

In de afgelopen dagen, weken, kwam er weer eens zo’n aarzelend stemmetje opzetten. Met de vraag of het allemaal nog wel goed

Word fan!

Select list(s)*

Loading