Bowlen

In een vorig leven, vóór de tweede verbouwing van ons huis, vonden wij vermaak in onze speelschuur.
Er hing geen schommel en er stond geen glijbaan. Wel speelden we computerspelletjes en keken we films. Voorzien van een beamer plus speakers leek onze schuur op iets wat je in deze tijd een mancave zou kunnen noemen.
 
We bowlden op de Wii, speelden golf en tennis en sprongen met zonder ski’s van de schans af. Hoolahoopten onze tailles slank. Het werd hilarisch wanneer zoonlief tegen oma vertelde dat ze met bowlen iets naar links mocht richten, aangezien ze zelf dan drie stappen naar links verzette in plaats van dat ze haar pols of de console bewoog.
 
Op Koninginnedag 2012 werd de schuur leeggeruimd en werden onze meubels naar binnen gebracht, aangezien we er ruim een half jaar zouden bivakkeren wegens onze betonverbouwing. (Meer lezen over die verbouwing? Kijk op https://bit.ly/3JaxhCW)
De vloer bleek echter lek en er ging veel mis. Uiteindelijk kwam alles goed en verhuisden we rond Sinterklaas dat jaar weer naar binnen.
 
De alternatieve woongroeve werd weer een schuur, met een betere – want waterdichte – vloer. Ineens werden we mantelzorgers voor opoe, mijn moeder. Na haar overlijden ging de zorg naadloos over in die van Miss Alzheimer, mijn schoonmoeder. De schuur bleef schuur en hoeder van fietsen en gereedschap. In de jaren na het overlijden van beide moeders werd de ruimte in ons leven vooral opgevuld door aanklooien en (geestelijk) uitrusten.
 
De speelschuur bleef een herinnering Wanneer we als gezin aan tafel zaten, spraken we regelmatig over onze topscores. Het spelplezier wat we daadwerkelijk misten, bleef onuitgesproken hangen.
 
Ergens vorig jaar merkte ik dat de muren in de schuur beter waren geïsoleerd. Er kwam een goede kastenwand voor alle gereedschap en een piepklein keukenblokje met warm water. Plus een koelkast. De 3-D printer verhuisde naar het huis van mijn zoon, de eigenaar ervan.

Begin 2022 werd er voorzichtig gespeculeerd over een beamer, waar hij moest hangen en met welke specificaties. Tot vorige week gonsde het een beetje. Wijselijk hield ik mijn mond, ik zou wel zien wat er kwam en wanneer.

Gisteren vierden wij mijn verjaardag in het klein. Manlief en ik, plus onze zoon en schoondochter. In de speelschuur. Dit weekend was hij klaar. Er hangt weer een prima beamer en we verliezen geen ruimte aan een scherm, doordat de afspeelmuur is geëgaliseerd en met speciale beamerverf is bewerkt.
 
Mijn zoon kon ik helaas niet verslaan maar de rest van het gezelschap liet ik glansrijk achter mij met bowlen, golf en tennis. Vervolgens aten we heerlijk Indiaas binnen en sloten de avond in de schuur af met de animatiefilm “Terug naar de outback.”
 
Wat ik heb gekregen?
Mijn spelend verleden, heden en toekomst. Vanaf het scherm keken de lachende gezichtjes in de Mi’s van mijn moeder en mijn schoonmoeder me vrolijk aan.
Natuurlijk blijven zij bij ons in het Wii apparaat. Samen met hun scores.