Vakkie

Hoi, hier Vakkie.

De tas van Odette. Nee, ik ben geen handtas. Ook geen rugtas, trouwens, Geen boodschappentas en ook geen gymtas.

Toch zit ik daar wel regelmatig in. Ik mag alles. En ik mag overal. Mensen noemen mij een binnentas. Of een bag-in-bag. Odette noemt mij meestal haar autisten tas. Dat komt doordat ik allemaal vakjes heb. Zij stopt het liefst alles in een vakje.  Odette doet altijd alle spulletjes weer netjes terug, in het zelfde vakje. Doet ze dat niet dan hebben we paniek, lieve mensen. Dan raakt ze in de war.

Wanneer ze haar sleutels bijvoorbeeld per ongeluk in het verkeerde vakje heeft gestopt, dan is er feest. Paniek met een hoofdletter. Soms tot tranen aan toe, omdat Odette dan ineens bang is dat ze plotseling Alzheimer heeft gekregen. Wanneer de sleutel even later in het verkeerde vakje wordt gevonden is er opnieuw feest. Dolle pret, mensen: geen dementie!

Omdat ik autistentas niet zo vriendelijk vind klinken, ben ik mezelf gewoon Vakkie gaan noemen. En dat werkt net zo goed. Regelmatig mag ik in de rugzak. De zwarte, middelgroot. Hij heeft handvatten, zodat ie ook aan het handje mee kan. Dat is de tas waarmee we werken. En we gaan er ook mee op stap. Door Amsterdam, een museumpje in of een dagje treinen. Oh ja, we doen er ook Fijnbedraads werk mee.

Soms wordt ik overgeheveld naar de blauwe rugzak. Dan weet ik dat we op expeditie gaan. De blauwe rugzak is die van de ANWB, met -hoe kan het ook anders – ook veel vakjes. We hebben er in 2022 Nederlandse en Franse bergen mee bedwongen. Koek mee, fruit, brood, koffie en thee. En natuurlijk gingen die twee harige druktemakers van Odette ook mee de bergen op.

Wat er allemaal in mij zit? Heb je even? Nou ik heb dus heel veel vakjes en ritsen. In het ene rits compartiment zit een oud leren mapje dat nog van Opoe is geweest. Opoe is de moeder van Odette. Opoe bewaarde foto’s en bidprentjes in dat mapje. Plus een Christoffel en een Altijd-durende-bijstand. Dat gaat dus altijd mee. Bescherming? Geen idee, zou zomaar kunnen.

In het andere rits compartiment zitten allemaal Geheime en Ernstige Vrouwenzaken. Odette is in de overgang beland dus het kan met haar werkelijk alle kanten op. Met haar figuur, met haar geest (humeur… oh mijn god!) en met haar lichaam dat soms onverwachte dingen doet. En zo zeult ze dus van alles met zich mee, tot een complete reisapotheek en kruiden aan toe. Hoe het heet? Geen idee, volgens mij noemt ze het “Pokkezooi”.

Dan is er nog het vakje van de aluminium pasjesvreter. Die vreet alle plastic pasjes op en met een hendel kun je ‘m dan telkens één pasje weer laten uitspugen. Geinig ding, man.

Dan is er nog een vakje voor het mini portemonneetje met de vele ritsen. Volgens mij heeft Odette een geheime voorkeur voor ritsen. Ze heeft er ook vaak ruzie mee, met de rrrrr van ruzie. In dat portemonneetje zitten muntjes kleingeld, visitekaartjes en een Antonius voor de je-weet-maar-nooit.

In de middenconsole vind je tot slot handcrème (die Odette niet gebruikt want dan laat ze van alles uit die gladde handjes flikkeren), lekkere luchtjes (die Odette niet gebruikt want sinds de overgang vindt ze alles stinken, behalve Chanel Chance), een lippenbalsem (voor het droge smoeltje) een pak zakdoekjes (voor het huilen, want dat gebeurt heel vaak).

In het buiten vak zat tot voor kort Stabiel_O, de vulpen van Odette. Maar sinds hij onverwachts is gaan lekken (blijkbaar óók een overgangsdingetje) moest hij het veld ruimen.

Of ik het naar mijn zin heb op die tas bodem? Zeker weten want ik kom overal. Ik zou alleen willen dat Odette stopt met boeken kopen. Want die komen dan bovenop mij terecht en daar krijg ik zo’n koppijn van. En dan moeten we vaak de hele stad nog door. Nee, geef mij maar truien of zo. Lekker zacht.

Ik ga ervandoor: we gaan een lekker stukkie wandelen.

Toedels,

Vakkie

De schrijfopdracht: schrijf over je handtas uit de facebookgroep “30 dagen schrijven”