Vorig jaar stapte ik rond in het midden van het land in een Pinetum. Trok rond met een rugzak vol vragen. Een ervan was of ik een inkomen nodig heb om me waardevol te voelen. Op die vraag was een heldere “nee” gekomen na mijn ontmoeting met een kale den die mij had geraakt met zijn volle schoonheid. Terwijl ik om de boom liep, stroomden de tranen van pure ontroering over mijn wangen.
Later op de dag kreeg ik een andere vraag om op te kauwen. Die luidde: “Wat is jouw essentie?” Eerst werd ik onderuit geschoffeld door vervolgvragen die opkwamen en de gedachten die ik daar weer over had. Begon aan de klim naar de krachtplaats. Onderweg naar boven ontstond keuzestress toen ik me afvroeg of ik de buitenbocht zou nemen (met een houten vangrail, hoe leuk!) of de binnenbocht. Ik roep immers altijd dat het goud in de buitenbocht ligt, maar kan het niet óók in de binnenbocht liggen? Zo slingerde ik heen en weer tussen links en rechts en in het midden, omdat ik de juiste richting voor mezelf niet kon vinden, laat staan het antwoord op de vraag.
Mijn essentie
Even later…..werd ik afgeleid door een set prachtige bomen die hun wortels als reuzenvingers rondom hun stam in de grond hadden gestoken. Stond stil. Dág vraag. Daar was het antwoord. Mijn essentie vind ik in de reis op weg ergens naartoe. Onderweg. Of dat nu richting supermarkt is, tijdens een vakantiereis of een dagje wandelen door mijn eigen Amsterdam: de reis is het belangrijkst. Omdat ik altijd onderweg ben en ten diepste hoop nooit ergens aan te komen. Dan is de lol eraf.
Ik houd van vragen stellen en tegelijk ben ik halverwege de vraag al ben afgehaakt doordat ik iets nieuws ontdek waar ik mee wil spelen, vastpakken of wil uitpluizen. Het gaat me niet om het antwoord of het uitzicht op de toren: het gaat me om het bloeiende plantje in de torenmuur.
Geen weids uitzicht hier
Mijn essentie laat zich niet vastpinnen of vangen in resultaten of bestemmingen. Het is niet vaststaand, het schiet alle kanten op en dat is oké. Omdat ik op mijn reis onderweg altijd iets nieuws leer of ontdek en dáár naartoe wil bewegen om te zien wat het betekent, voor mij.
Het is als harp leren spelen en onderweg ontdekken dat harmonica veel toffer klinkt.
En dáár gelukkig van worden. Ik sla af omdat ik de bestemming helemaal niet wil bereiken. Ik onderzoek liever waar of wat iets me eventueel kan brengen. Via binnen- en buitenbochten waar de vergeet-je-nietjes wonen en de madeliefjes zingen met de paardenbloemen. Ik reis mét bagage en zónder de vraag of ik er al bijna ben en of de route nog klopt.
Daarom vind je hier geen kant-en-klare webpagina’s met issues waar jij-misschien-tegenaan-loopt of waar jij-niet-van-kunt-slapen. En dus ook geen panklare resultaten, omdat werken met mij voor elk iets anders oplevert. Soms vindt iemand een stukje van zichzelf terug dat zij dacht kwijt te zijn. Een ander vindt creativiteit. Of de vrijheid, de toestemming om te maken, zonder dat het iets moet worden.
Er gebeurt altijd iets
Je vindt altijd wat je nodig hebt. Hoe klein dat soms ook lijkt. Soms is het dat ene puzzelstukje wat je al zo lang zocht.
Heel veel dingen weet ik niet, lief mens. Bijvoorbeeld waar jij ’s nachts van wakker ligt, want ik ben jou niet. Maar ik weet wél dat jij me daarover altijd een mail mag sturen. Misschien geeft dat je alleen al lucht of ruimte. Ik weet niet precies wat jij lastig vindt of waar je ‘belemmeringen’ in ervaart. Maar ik weet wél dat je het me altijd mag vertellen. Je krijgt altijd antwoord.
Vraag-van-Aag
Ben je graag onderweg? En laat je je daarbij verrassen, lees je graag kaart of beland je liever op een vastomlijnde locatie of doel? Elk antwoord is goed, ook als je (nog) geen antwoord heb. Blijf er in dat geval nieuwsgierig naar.
