Zó erg was het. Ik was er he-le-maal klaar mee. Niet zozeer omdat ik niet van delen houd, sinds 2009 deel ik veel blogs hier op het internet, maar de laatste tijd vond ik mezelf wel érg aanwezig en dat in het kader van ‘alles voor de verkoop’. Want de tent moet wel blijven draaien en dan is aanwezig zijn wat je doet wanneer je een onderneming hebt.
Dus checkte ik doorlopend mijn notificaties. Mijn mail. Niet handig in het échte leven.
Zo verloor ik uit het oog wat me nou echt bezig hield. Wat ik leuk vind, waar ik van ‘aan’ ga. Zo vielen mijn gekke eigen-aardigheidjes ook een beetje buiten beeld. En als zelfbenoemde beschermvrouwe der eigenheid was dat natuurlijk best een beetje gek.
Verkopen werd leuren. ‘Kijk mij eens goed zijn.’ Of: ‘kom maar bij mij’. Onzin natuurlijk maar zo voelde het wel. Zo werd zichtbaarheid voor mij een dingetje met een hoofdletter en een harde G.
Natuurlijk hoort zichtbaarheid bij ondernemerschap. Zonder zichtbaarheid kun je net zo goed stoppen. Want het is wel leuk als je het ergens over hebt en ergens goed in bent, dat er mensen naar je productn komen kijken en liefst ook komen kopen.
Toch voelde reclame maken voor Fijnbedraad als een houten poot die nooit echt deed wat ik wilde. Nu ik meer offline ben, (en dat ook nog een tijdje vol wil houden) merk ik dat ik weer nadenk over wat IK wil en me niet meer laat leiden door mijn boekhoudprogramma.
Mij benieuwen wat mijn administratieman ervan vindt.
Serieus?
Het boeit me niets wat hij ervan vindt. Het is mijn bedrijf.
Waar ik bijna mee wilde stoppen. Maar dát lieve mensen, kan niet meer.
Rond Moederdag kreeg ik een hint. Van mijn allerliefste kind. Via een handgeschreven kaart (écht lieve mensen, hij schrijft nooit met de hand dus deze komt in het persoonlijk mausoleum). Met erop een zeer persoonlijke boodschap.
“Ik ben trots op wat jij met Fijnbedraad voor anderen doet. Je geeft mensen zinspiratie (ja, die bedacht hij zelf dus) om zichzelf te uiten, te vinden en te kunnen zíjn. Dat vind ik mooi. En daarmee gun ik je wat meer zichtbaarheid.”
In de dagen erna volgde er appverkeer met lettertypes, kleuren en statussen over de bestelbaarheid der dingen. Wat niet lukte. Vervolgens vertrok ik naar Bretagne. Werd verliefd op het landschap, de kleuren, het water en op het leven rondom getij, wat het dagelijks ritme bepaalt. Comme la nature.
Zo liet ik alles los, inclusief mijn onderneming, de mail en de socials.
Dit weekend kwam ik thuis. Letterlijk en figuurlijk, want in de voortuin stond mijn eigen Dientje uit 2004 te shinen en helemaal versie 3.0 anno 2023 te zijn.
Gepimpt in de kleuren die helemaal passen bij mijn huisstijl, inclusief het logo van Fijnbedraad. Mét hoedje, bril, de sterren én de 💎💎💎, die staan voor inzicht, ruimte en vertrouwen.
Als kers op de taart mijn eigen mini-me op de tankdop.
Ik ben nóg aan het bijkomen.
Dus lieve mensen, de komende tijd gá ik me toch een potje zichtbaar zijn dat het een lieve lust is. De eerste rit? Die was voor de weekendboodschappen, jawel. In ‘t durp. En inmiddels tuf ik ergens tussen land, bos en zee, met de honden, voor een lekker rondje Nederlands wandelen.
Ik hoop nog lang met Dientje 3.0 te mogen toeren.
Opdat ik niet vergeet.🤘🏼
Dank, allerliefst kind. Ik hou van jou tot de maan en weer terug en dat maal acht.
