Als mens willen we begrepen worden. Daarbij maken we een cruciale denkfout: we denken dat de ander weet waar we van zijn en wat er in ons omgaat.
Helaas: gedachten lezen is voor mentalisten.
Wat binnenin je leeft, komt er pas uit als jij dat naar buiten brengt. En dat is ongemakkelijk, kwetsbaar en het kan voelen alsof je iets kostbaars op het spel zet. Want hoe vertel je over de delen in jezelf die je liever niet laat zien? De zwaarte, de donkerte.
Toch zijn juist die ongemakkelijke en kwetsbare stukken de toegang tot echte verbinding. Als jij jezelf laat zien, nodig je de ander uit om dat ook te doen. En daar, in dat open veld, ontstaat herkenning. Begrip. En wordt schaamte zachter want ze overleeft het niet als ze wordt aangekeken en begrepen.
De meeste mensen houden hun binnenwereld binnenshuis. Ze laten hun buitenkant zien: de rol, de glimlach, de antwoorden. Maar wat er écht in hen leeft, blijft vaak onzichtbaar. Dat herken ik.
Binnenstebuiten
Voor jou lijkt het misschien gemakkelijk wat ik allemaal over mezelf schrijf. Maar ooit was er een tijd waarin ik me voor van alles en nog wat schaamde.
- Mijn drankmisbruik.
- Mijn gebrek aan opleiding
- Mijn baan, waarin ik niet gelukkig was en tóch niet durfde opstappen
- Mijn gevoeligheid en die hysterische fantasie.
- Mijn gedachten
Pas toen ik mijn binnenwereld deelde, gingen mensen hun verhaal met mij delen. En ontstond er iets wezenlijks: onderlinge herkenning. Menselijkheid. Verbinding.
Ik geloof dat we daar meer van nodig hebben. Zeker nu. We zijn allemaal kwetsbaar, of we dat nu laten zien of niet. Daarom leef ik binnenstebuiten. Ik raak graag en ik laat me raken. Mijn binnenkant mag zichtbaar zijn.
Jas
Ik ben de Burberry, die met de voering naar buiten wordt gedragen, omdat ik die graag zichtbaar maak. Ze verdient het gezien te worden. Die voering heeft kleur. En onverwachte binnenzakken die iets bewaren wat het waard is om gedeeld te worden.
Vraag-van-Aag:
Wat zou er voor je veranderen als jij je binnenkant een beetje meer naar buiten zou keren? Wanneer je daar wel wat hulp voor kunt gebruiken: plan een onderonsje. Dan hebben we het daar even over.
4 reacties
Detje, wat komt dit weer mooi op tijd. Ik heb in blogland een zeperd ervaren over mijn manier van omgaan met mijn rouwproces, er was sprake van rouwen met applaus.
De blogster in kwestie rouwt op een heel andere manier en dat is haar goed recht. Echt ik was er even beroerd van, maar heb mezelf inmiddels herpakt, maar jouw schrijven helpt me extra. Kon je niet weten … maar toch dank. Vandaag had ik weer twee fijne ontmoetingen met twee mannen op verschillende plekken. Een leeftijdgenoot en een jongere buurman. Ze waren warm en belangstellend en ik kon vertellen wat ik kwijt wilde. Als je weer eens in de buurt bent plannen we dan een ‘onderonsje’
Och lieve mevrouw F. toch. Rouw is zo persoonlijk. De een gooit er pure echtheid in, soms een vleug humor. De ander doet het anders. Verstilt, of verstijft. Verschrikt en gaat óók verder.
Elke manier is goed, zolang het lucht geeft. Of niet en ook dan is het helemaal goed. Daar heeft niemand iets van te vinden. Over je in-de-buurt vraag denk ik na en mail ik je, lief mens.
Eerlijk zijn. Niet doen als het niet goed voelt of als je geen zin hebt.
Ha, lief mens. Dat nadenken heeft precies niets met zin te maken en alles met klok en tijd.
Ik heb je inmiddels gemaild 😉