Ze had al lang uitgemaakt waar ze wilde zijn, in februari 2009. Alleen wist ik dat nog niet. Eigenlijk kwamen we voor haar zusje. We zouden
Met een schep en een emmertje staat Zola buiten. Een deel van het kozijn is vannacht ingestort, door de koude Noordwester die over het strand
Ja lieve mensen, hier ben ik dan! De Wij-waterengel. De wat? De wij-water-engel. Ik leg het even uit. Ik ben een onderwaterengel, van nature. Ik
Hoi, hier Vakkie. De tas van Odette. Nee, ik ben geen handtas. Ook geen rugtas, trouwens, Geen boodschappentas en ook geen gymtas. Toch zit ik
“Laat los!” roep ik tegen mijn rechterhand. Krampachtig in de palm gevouwen vind ik een handvat, dat weer is vastgemaakt aan een geblokt koffertje. Nijdig
Wolken schuiven voorbij. Tussen het vele grauwe grijs, schuift af en toe een hoopvol stukje blauw voorbij. Het is ook zo weer weg, voortgejaagd door
© Odette Wolff – Fijnbedraad, 2019-2022