De euforie van prutsen

Begin deze maand kreeg ik een woord cadeau: identiteit.
Ogenblikkelijk begonnen mijn gedachten te buitelen als lammetjes in de wei. Er vielen kwartjes, en ineens zag ik helder: dáár ga ik over. Dáár ben ik van.

Taal hebben en tóch niet begrepen worden.
Iets voelen en er geen taal voor hebben.
Voelen dat wat je zegt, denkt en voelt nergens landt, of de verkeerde kant op schiet. Omdat je niet begrepen wordt in een wereld die jouw taal niet snapt.

Regelmatig keer ik terug naar situaties waarop iets in mij losschoot. Niet uit twijfel of om te zien waar ik iets verkeerd deed maar om te voelen wat daar nou werkelijk gebeurde. Eenmaal terug vraag ik mezelf: was het een gevoel, een egokwestie of ben ik mezelf ergens onderweg vergeten?

En ben ik mezelf daar echt vergeten, of ben ik daar – halverwege, of ergens lummelend in een dof bochtje – mezelf gewoon heel erg aan het vermaken?

Niet aan het gras trekken

Waarom zou je als mens een doel móeten nastreven als de richting op zich al prettig voelt? Iets waarin je mag vertoeven, om te zijn? Vraag je eens af: moet het écht iets worden? Is het niet fijner, leerzamer en misschien zelfs wel productiever om eerst te zijn met wat er (nog) niet is en van daaruit iets te kneden? Wat als je niet aan het gras trekt maar het omhoog kijkt? Laat ontstaan wat er is, omdat het er al was? 
De beste vragen hóeven  geen antwoord, omdat het antwoord nooit de bestemming is.

De magie van prutsen

Weet je nog hoe het voelde, als kind? Toen je zand met water mengde en in opperste verrukking ontdekte dat het zich niet liet vermengen? En je net zo verwonderd ontdekte dat het gewoon weer uit elkaar viel? Dat speelse geknoei waarin iets mocht ontstaan zonder doel?

Als volwassene slaan we het prutsproces over. En daardoor missen we de verwondering, de euforie, die intense innerlijke blijdschap die opkomt wanneer we in onze tenen voelen dat er iets groots te gebeuren staat, terwijl we prutsen en geen idee hebben wat het precies wordt.

Tot het hoofd ertussen komt 

Kun jij je een moment voor de geest halen waarop je dacht dat je hart uit je ribbenkast zou rammelen van geluk terwijl je maar wat aanklooide? Toen je bijvoorbeeld dacht dat je een klaproos haakte en het een margrietje werd? Kíkt nou togges: dat had je toch maar even mooi gemaakt.
Even later twijfelde je: wat was het nou precies? Wat kun je ermee? Hoe noem je het?
De euforie die je voelde verdween als shampoo in het doucheputje.
Hier kon je toch niet mee aankomen?

De euforie van prutsen ligt in het moment vóórdat je hoofd invult wat het moet worden.

Een bord vol prutsplezier

Afgelopen weekend kookte ik voor mijn kinderen. Nou ja, koken…
Na eindeloos fileleed stond ik uitgeput thuis. Alle grootse kookplannen konden de prullenbak in. In plaats daarvan begon ik maar gewoon. Gedachteloos gooide ik sperziebonen in een pan met wat kruiden. Braadde wat uitjes, een paprika en wat champignons. Gooide er wat crème fraîche doorheen. Het kookproces voltooide zich in gedachteloze etappes, terwijl ik stofzuigde en ook nog een podcast luisterde. Ik was er helemaal niet bij, met mijn hoofd.

En daardoor werd het geweldig. Na een stief halfuurtje stond er een streepjesgericht op tafel. Penne met sperziebonen. Naja seg! Mijn hart rammelde van plezier. Later op de avond sloeg de twijfel toe.

Wat had ik nou weer voor iets raars gedaan? Zonder aandacht? Liefdeloos?

Na een nachtje slapen wist ik beter: ik had gespeeld. Niks liefdeloos: levendig. De euforie van prutsen ligt in het moment vóór je hoofd gaat bepalen wat iets moet zijn. Daarin ligt de bron van al je gedoe.

Oefening

Pak vandaag iets op: een pen, papier, een lapje stof.
Begin. Pruts. Klieder. Lach.
Zet je hoofd een nachtje in de week.

Vraag-van-Aag

Kun jij een moment herinneren waarop je hart uit je kast rammelde van geluk, simpelweg omdat je aan het klooien was? Schrijf het op. En bewaar het als je persoonlijke vergeet-je-nietje.