Luisteren is geen pauze tussen jouw verhaal
Iemand vertelt iets. Jij knikt. Je luistert. Ergens merk je dat je intussen toch al bezig bent met je reactie. Schatteverredarrie!
Een anekdote uit je vakantie met precies zo’n gebeurtenis. Ha, dat herken je! Of er komt een advies op. Van een vage buurvrouw van enkele jaren terug. Niet vergeten nu, want straks…..
Echt luisteren is een kunst. Misschien wel een ambacht. Wanneer de ander z’n hart voor je openstelt vraagt dat iets van jou. En omgekeerd is dat ook zo. Dat je even je schoenen uitdoet en naast die ander gaat zitten. Luisteren is niet wachten tot je zelf aan de beurt bent. Het is doorvragen, knikken, op je handjes zitten. Stil zijn. Niet invullen, niet oplossen. Laten zien: ik ben er en jij mag zijn.
Magie
Er ontstaat iets magisch wanneer je naast iemand kunt zijn en kunt zeggen: ik hoor je. En daar even bij blijven. Zonder iets te doen of te zeggen. Allen wanneer je echte wordt gehoord en gezien kom je dichter bij elkaar. En daarmee automatisch óók bij jezelf.
Ook even samen zitten met een vraag of wens? Plan een Bruisbalsessie. Daarin kun je een vraag verhelderen, je criticus een gezicht geven of gewoon zijn met wat op dat moment is.
