Voor mij is identiteit geen vaste kern, maar iets dat telkens opnieuw vorm krijgt in de manier waarop er naar mij wordt gekeken en in welke mate ik word uitgenodigd, verwelkomd en ontvangen. Iets dat steeds van vorm verandert, afhankelijk van hoe ik word gezien en mijn kompas kan inzetten.
Zo heb ik gewerkt op plaatsen waar mijn veelheid werd omarmd en zelfs werd aangemoedigd. Waar mijn fouten nooit een podium werden om mij omlaag te halen en waarin ik werd uitgenodigd om te blijven kijken en onderzoeken. Naar mezelf en naar hoe dingen anders konden. Naar wat ze nog méér konden zijn.
In die omgeving floreerde ik en bloeide ik op.
Controlegericht
Vanuit die omgeving waarin deze vorm van leren – belevingsgericht, ervaringsgericht – voorop stond, stapte ik over naar een andere werkomgeving. Een systeem waarbinnen regels en protocollen op de voorgrond stonden en waarin altijd bewijzen moesten worden gezocht.
Meerdere malen belandde ik de valkuilen van overspanning en burn-out. Met mijn innerlijk kompas dat zich niet laat vangen, niet rechtlijnig is en precies daarom radicaal trouw aan mezelf, gedij ik niet in een omgeving die op controle is gericht. Waarin kunst iets is wat moet worden beheerst, waar kernwaarden aan de muur gespijkerd hangen en waar smart geformuleerde doelen vaststaan, zonder rekening te houden met menselijke speelruimte of tussentijdse groei.
Afwijkend
Mijn definitie van identiteit en richting wijken af van de norm. Ik zie ze niet als iets wat vaststaat. Richting hoeft niet rechtlijnig te zijn of vooruit te wijzen. Het kan net zo goed naar binnen gaan, naar beneden afdalen, zijwaarts afslaan om via kromme gedachtengangetjes de buitenbochten te verkennen. Omdat dáár het goud ligt.
Niet: wie ben je en waar ga je heen?
Maar: hoe is het om jou te zijn en waar klopt het voor jou?
Kwispelturig
Ik volg mijn eigen kompas, altijd. Ook als het strijd oplevert of onlogisch lijkt. Zelfs als niemand het snapt. Zelfs als mijn hoofd twijfelt en mijn intuïtie het weet. Omdat mijn bedrading altijd weet waar het naartoe wil, omdat het resonantie volgt in plaats van ruis.
Ik heb mijn energie te volgen. Mijn glimlach. Ik kreeg levenslessen met een vachtje. Van mijn hondenprinses Bibi en mijn poezenkleinkind leerde ik dat als dingen niet meer kloppen, dat je daar mee mag stoppen. Ook als je pas net begonnen bent.
Dat noem je geen tegenstrijdigheid of wispelturigheid, dat heet Kwispelturig leven.
Kappen en Wegwezen
Het is precies wat ik op bepaalde platforms te doen heb. Kappen en wegwezen. Ik vond het heerlijk om er te lezen en tegelijkertijd dwaalde ik bij mezelf vandaan en verdwaalde ik tussen algoritmes die mij niet dienen. Het is tijd om in te krimpen.
Peilstok
Op dit moment wijst de naald van mijn innerlijk kompas heel duidelijk naar andere plekken, waaronder dit blog. Tijd om hier een fikkie te gaan stoken, waar jij je aan kunt warmen. Als je wilt.
